Rozdział 56

Wybiła godzina dziewiętnasta. Zimny wiatr wiejący z północy pomógł liściom dębu korkowego spaść na ziemię. Staruszkowie siedzący na ławce spojrzeli na niebo i zobaczyli ciemne chmury. Na dźwięk nadchodzącej burzy, urocza babunia podskoczyła. Po chwili starszej pary już nie było.

Ludmiła czekała na swojego Adriana przed hotelem. Do pokoju wracała się trzy razy: raz po sweter, drugi zmienić buty, bo nie pasują do swetra, a trzeci po pasek, bo idealnie pasował do butów. Pogładziła swoje ramiona, chcąc je na chwilę ogrzać, zaczęło się robić zimno. Wiatr rozwiewał jej jasne włosy - byłyby piękne zdjęcia, pomyślałby fotograf. Ludmiła odgarnęła włosy ze swojej twarzy i przygryzła wargę. Gdzie on jest? Blondynka rozejrzała się, poszukując ukochanego. Nie zobaczyła nic ciekawego, oprócz pioruna uderzającego gdzieś na wschód. Naśladując starszą panią podskoczyła. Wystraszyła się nie na żarty i weszła do hotelu. Usiadła na skórzanej kanapie w holu i założyła kosmyk swoich włosów za ucho.

Hol był pusty. Co jakiś czas pojawiała się pani z dzieckiem, próbując je uśpić. Nawet windą nikt nie jeździł. Wszyscy schowani w swoich pokojach spędzali miło czas. Gra w karty? Gitara? Śpiew? Czytanie gazet? To pewnie robiła większość hotelu. Co robiła Ludmiła? Siedziała na korytarzu i pisała smsa. Długie paznokcie uniemożliwiały jej szybkie pisanie, ale dawała radę. Kwestia przyzwyczajenia.


Ludmiła

Czekam w holu hotelowym.

Dostarczono, 21 października, 19:03


Adrian pędził przez miasto, prosto na ulicę Fryderyka von Perquelli. Usłyszał dźwięk przychodzącego smsa, więc sięgnął do kieszeni.


-Co, już po siódmej? -wrzasnął sam do siebie.


Przyspieszył kroku i minął piekarnię, z której unosiła się słodka woń bułeczek. Piekarze już przygotowywali się na czwartkowy poranek. Zagwizdał na żółty samochód, tak zwane taxi, które z piskiem opon zatrzymało się na środku ulicy. Adrian szybko podbiegł do auta i wsiadł do środka. Polecił kierowcy zawieźć się przed hotel Ludmiły, nie chciał się już dłużej spóźniać. To będzie wspaniała randka!

Adrian

Już pędzę, daj mi minutę, kochanie

Dostarczono, 21 października, 19:05

Czerwone usta Ludmiły ułożyły się w uśmiech. Tak słodko ją nazwał! "Kochanie". Nikt wcześniej tak do niej nie mówił. No dobrze, jej tata, ale tata się nie liczy! Opadła szczęśliwa na siedzenie czarnej kanapy i westchnęła. To będzie wspaniała randka!



***

-Halo, halo! Valencia!

Szatynka zobaczyła rozmazany sufit. Nie zauważyłam wcześniej, że są tu takie piękne żyrandole, pomyślała. Zamrugała kilka razy, ale wciąż nie widziała za dobrze. Nagle ujrzała znajome twarze. Pomarszczone czoło, ciemne oczy i zmartwiona mina. Czarne włosy, idealnie przystrzyżone i piękne, białe zęby. Poczuła, że się uśmiecha. Jej wzrok przeniósł się na prawą stronę, tam ujrzała kobietę. Jakaś blondynka, o dużych ustach i błyszczących oczach. Cały czas odgarniała swoje loki, opadające jej na twarz. Skądś znała tę kobietę.

-Chyba nas słyszy, wachluj dalej. -powiedział German cucąc swoją partnerkę.

Blondynka napuszczała powiew wiatru na Valencię, a ta płytko łapała powietrze, jakby było drogocenną przyjemnością. Wytężyła wzrok i rozpoznała tajemniczą kobietę. To Angie.

-Co, zostaw mnie! -odepchnęła ją. -Jak mogliście? -zwróciła się do obojga.

-O co chodzi, Valencio? -German pochylił się, by ją przytulić, ale ta odepchnęła i jego.

-Wy... razem... a ja... jesteście bez uczuć! -nikt nie rozumiał plątaniny słów wypowiadanych przez szatynkę.

-Zapukałaś do moich drzwi, a ja, kiedy je otworzyłam, ujrzałam Ciebie leżącą na ziemi... Co się stało? -wyjaśniła Angie.

-Do... do twoich drzwi?! -Valencia przetarła oczy i podniosła się na przedramiona. Poczuła, że jej twarz robi się czerwona.

Wszystko stało się jasne. Pomyliła pokoje! Pukała do pokoju Angie, nie do pokoju Germana. Zachowała się okropnie, odstawiając takie sceny!

-Wszystko w porządku? -ponowił pytanie jej ukochany.

-Ja... -zaśmiała się w głos.- Ja myślałam, że wy... -śmiała się jeszcze głośniej. -Wy razem! Ah, jak ja mogłam o tym pomyśleć? Przecież...-z trudem łapała oddech.-Wy? Razem?! Niezła komedia!-przytuliła Germana, który znacząco popatrzył na Angie. Blondynka posłała mu nerwowy uśmiech. Jej wzrok uciekł w drugą stronę. Oboje wiedzieli o kim tak naprawdę myśleli poprzedniej nocy.

***

Adrian wręczył taksówkarzowi banknot i wybiegł z auta. Zdyszany wpadł do hotelu i nerwowo rozejrzał się po holu. Tam, w rogu, siedziała słodka blondynka, która skradła jego serce. Poprawił włosy i pewnym siebie krokiem podszedł do dziewczyny. Ludmiła uniosła wzrok znad telefonu i lekko uśmiechnęła się.

-Mademoiselle. -powiedział, biorąc jej dłoń i całując ją namiętnie.

-Gdzie mnie zabierasz? -ich spojrzenia spotkały się.

Ludmiła wstała nie zabierając swojej dłoni z rąk Adriana. To było fantastyczne uczucie, trzymanie go za rękę. Niby nic, a tak wiele. Ludzie patrzący z boku (gdyby tacy tam byli) mogliby powiedzieć, że Ludmiła promieniała. Jakby radość, te wszystkie emocje, uwolniły się z niej w tej jednej chwili. Chwili złączenia ich rąk.

-Idziemy na kolację. W barze za rogiem są pyszne naleśniki i pomyślałem, że Cię tam zabiorę... -podrapał się po głowie. -Mój kolega prowadzi ten bar.

-Świetnie, chodźmy! -Ludmiła pociągnęła chłopaka w stronę wyjścia.

Zwykłe naleśniki, niezwykła dziewczyna. Czy milionerka poszłaby do zwykłego baru na naleśniki? Nie. Tylko wtedy, gdy jest zakochana.


***

Tomasowi zabiło szybciej serce. Dlaczego? Co zrobił nie tak? Przecież nic nie wskazywało na to, że zakończą ten związek. Było im tak dobrze! Nie potrafił wydusić żadnego słowa, ale kiedy już zebrał się na jakąkolwiek odpowiedź, wypalił:

-Jak uważasz.

Widział smutek w oczach swojej dziewczyny. Ta decyzja nie przyszła jej łatwo. Może wciąż go kocha? W sumie, to nigdy nie wyznali sobie miłości, ale czuł do niej coś takiego specjalnego i magicznego.

Dlaczego? W kółko zadawał sobie to samo pytanie. Głupek, pomyślał.

-Myślałam, że Ci naprawdę na mnie zależy. Gdyby tak było, nie odpowiedziałbyś w ten sposób. -Natalia uciekła wzrokiem w drugą stronę. Z trudem powstrzymywała łzy. Jej serce biło coraz szybciej. Oczekiwała jakiegokolwiek odzewu, ale... Nic. Tomas nic nie powiedział. Miał wzrok wbity w ziemię.

-To ja... Ja już pójdę. -załkała i odwróciła się.

Tak? Tak to miało się zakończyć? Bez słowa pożegnania, tak po prostu?

-Natalia, zaczekaj. -usłyszała głos Tomasa za sobą.

Obróciła się, szybko ocierając łzy i przełykając gulę w gardle. Z zainteresowaniem i nadzieją popatrzyła w stronę byłego już chłopaka. Tomas powolnym krokiem podszedł i objął dziewczynę. Przytulił ją, na pożegnanie. Jego ciepłe dłonie znalazły się na jej plecach. Ona ostatni raz wtuliła się w niego. Stali tak wtuleni na środku ulicy. Po dłuższej chwili spojrzeli sobie w oczy i odsunęli się od siebie.

-Dziękuję. -szepnęło któreś z nich.

***

Zaczęło kropić. Pierwsza kropla deszczu spadła na małą dziewczynkę bawiącą się na placu zabaw. Druga powędrowała na spieszącego się biznesmena. Trzecia upadła dokładnie na czubek głowy Ludmiły.

-Ah, pada! -jęknęła.

Po chwili nikogo nie było na zewnątrz. Wszyscy pouciekali do domów. Deszcz spłoszył wszystkich ludzi, jakby byli z cukru. Nagle kilka kropel zamieniło się w porządną ulewę.

Tanto tiempo caminando junto a ti

Aun recuerdo el día en que te conoc

íEl amor en mi nació tu sonrisa me enseno

Tras las nubes siempre va a estar el sol

Zaśpiewał Adrian wyciągając Ludmiłę na sam środek ulicy. Było późno i lało nieubłagalnie. Ulice, parki, place zabaw były puste. Tylko ta dwójka w ciemnych uliczkach Madrytu.

Włosy Ludmiły były całe mokre, jej ręce zimne, ale tusz do rzęs trzymał się bez zarzutu. Od makijażu w końcu była ekspertką! Wykonała piękny piruet, cały czas nie puszczając ręki Adriana. Bała się, że gdy puści, cały urok zginie. Jakby jej życie zależało od ich złączonych rąk.

-Co Ty wyprawiasz? -rozejrzała się, czy nikt ich nie widzi. Jak już wspomniano, było pusto.

-Śpiewam dla Ciebie. -położył swoją dłoń na jej plecach, tworząc ramę do tańca.

Te confieso que sin ti no se seguir.

Luz en el camino tu eres para mi.

Desde que mi alma te vio.

Tu dulzura me envolvió.

Si estoy contigo se detiene el reloj.

Lo sentimos los dos el corazón nos hablo

Y al oído suave nos susurro

Śpiewał dalej, prowadząc wspaniały walc angielski. Ludmiła wpatrzona w jego oczy dołączyła się do niego.

Quiero mirarte

Quiero sonarte

Vivir contigo cada instante

Quiero abrazarte

Quiero besarte

Quiero tenerte junto a mi

Pues amor es lo que siento.

Eres todo para mi.

Ich głosy razem brzmiały fantastycznie. Muzyka emanowała z ich obojga. Gdyby ktoś potrzebował zobrazowania szczęścia i miłości, mógłby spojrzeć na nich, tańczących w deszczu. Adrian uniósł Ludmiłę w powietrzu i zakręcił nią. Ich taniec wyglądał jak poezja. Idealnie stawiane kroki, czyste dźwięki - to jak pięknie dobrane słowa na czystej papeterii. Tyle obrotów, tyle piruetów, ta dwójka nie tańczyła w ten sposób na codzień, a wyglądało to, jakby przed chwilą wygrali wojewódzki konkurs tańca towarzyskiego.

Quiero mirarte

Quiero sonarte

Vivir contigo cada instante

Quiero abrazarte

Quiero besarte

Quiero tenerte junto a mi

Tu eres lo que necesito.

Pues lo que siento es

Amor

Na te słowa Adrian przybliżył Ludmiłę do siebie. Dzieliły ich tylko centymetry. Blondynka zbliżyła się. Czuli swoje oddechy na sobie. Adrian delikatnie uniósł kąciki swych ust, tworząc uśmiech. Przysunęli swoje usta do siebie i połączyli je w pocałunku. Co prawda przestali tańczyć, ale ich usta tańczyły osobny taniec. Taniec miłości, ich pierwszy, niezapomniany i wspaniały pocałunek. Jak z filmu romantycznego, który kończył się happyendem. Ich usta rozdzieliły się na chwilę, by Adrian szepnął jej

-Kocham Cię.

Odgarnął jej mokre włosy za ucho i ujrzał jej lśniący uśmiech. Oblizała swoje czerwone usta i pocałowała go namiętnie. Zaplotła swoje dłonie na jego karku, przeczesując jego włosy. Zakochała się, bez pamięci.


***


-Ale burza! -powiedziała Francesca, siedząc przy oknie i rozczesując swoje włosy. -Co robimy? Głupio tak marnować przedostatni wieczór w Madrycie. -westchnęła.

Violetta leżała na łóżku i pisała w pamiętniku.

"Ostatnie dni należą do najwspanialszych w moim życiu! Występ, świetne lekcje w studio, miło spędzony czas z przyjaciółmi i słodkie chwile z Leonem... Szkoda, że musimy wyjeżdżać. Tak bardzo chcę tu zostać i zatrzymać czas, choć na chwilę! Dobrze, może na dwie. Myślę, że ja i Leon już nie będziemy się sprzeczać. Wyjaśniliśmy sobie wszystko i do każdej sytuacji podchodzimy spokojnie. Teraz nam się musi udać! Francesca i Marcelo muszą się rozstać na dwa tygodnie. Współczuję jej, nie wiem co ja bym zrobiła bez Leona! Camila i Maxi to zakochane gołąbeczki, wszędzie chodzą razem. Niestety nie wiem co z Natalią, ostatnio dziwnie pochmurna... Mimo tego, wszyscy miło spędziliśmy czas i nie ukrywam, że będę płakać, żegnając Madryt. Teraz tylko występ końcowy w studio, zielona noc i wylot do Buenos Aires! Tam też czeka mnie wiele przygód."


Camila czytała jakieś czasopismo, wydając z siebie na zmianę dźwięki zachwytu lub oburzenia.

Strzelił kolejny piorun, gdzieś daleko, za ich ulubionym parkiem. Jednakże na tyle blisko, by Viola schowała głowę pod kołdrę z piskiem. Od dziecka bała się burzy. Kiedyś bawiła się na wzgórzu razem z mamą, miała może z cztery latka? Zaczęła tańczyć i śpiewać, jak najlepiej potrafiła. Wirowała, a wiatr pieścił jej twarzyczkę. Jej słodka sukienka unosiła się do góry, a ta chichotała. Marija wyciągała właśnie aparat z torebki, by zrobić małej parę zdjęć. Niestety jej ukochana, skórzana torba miała za dużo kieszeni, więc potrzebowała ponad minuty na odnalezienie fanta. W tym czasie mała Violetta wybiegła na urwisko i zobaczyła, jak nieopodal jej strzela piorun, prosto w ciężarówkę, która stała na poboczu pola. Na szczęście była pusta, kierowca zniknął gdzieś w oddali. Gdyby był w środku... Ah, lepiej nie myśleć. Ten piorun wystraszył Violettę na tyle, że pobiegła do mamy, schowała się pod spódnicą i zaczęła płakać. Od tamtej pory Violetta panicznie boi się burzy.

-Halo, dziewczyny! -krzyknęła Fran, momentalnie zwracając na siebie uwagę.

-Co? -spytała Viola, wychylając same oczy znad kołdry.

-Jesteśmy wszystkie w słodkich piżamkach... Co myślicie o piżama party? -roześmiała się Fran.

Szczotkę, którą trzymała w dłoni przyłożyła do ust. Zawadiacko uśmiechnęła się i oznajmiła:

-Karaoke dziewczyn z Argentyny rozpoczyna się za: trzy, dwa, jeden!

Wskoczyła na łóżko i podskakiwała, śpiewając do szczotki, imitującej mikrofon. Violetta wychyliła całą twarz, by zobaczyć, co znów wymyśliła przyjaciółka i usłyszała pierwsze słowa znanej im piosenki.

Si es por amor

todo sera verdadero

(uuuuuuuuu)

Esta es mi vida y no la quiero cambiar

Al fin encontre mi lugar

Pero sueno un amor sincero

Alguien que me pueda amar

Yo me conozco y siempre encuentro la manera

No importa cuando y dónde sea

En mi juego esta claro el reglamento

Cuanto lo siento

Violetta sięgnęła po dezodorant, który stał na jej szafce nocnej i przeskoczyła na łóżko Francesci. Tańczyły już we dwie w rytm "Si es por amor".

Yo tengo un plan siempre

Que te envuelve dulcemente

Yo tengo

Sólo amor para dar

Pero si es por amor

Todo sera verdadero

Si es por amor

Doy todo lo que soy

(ooo)

Mi corazón

Es todo lo que yo tengo

Gane y perdi

Nunca me rendi

Porque soy asi

Uoh uoh

(na na na na na na na, na na na na na na na)

Camila doskoczyła do dziewczyn, które poniosły się muzyce. Wygłupiały się, tańczyły, szalały. Jak dawno nie spędziły wieczoru tylko we trójkę!

Si me enamoro, estaras siempre en mi camino

Bloqueando mi destino

Somos de mundos demasiado diferentes

Es tan evidente

Yo sólo busco ser feliz con quieb me cuide

Que me proteja y no me olvide

y que me ayude a encontrar lo que yo sone

Mi felicidad

Ich ciała wyginały się do melodii znanej im piosenki. Śmiały się, naśladowały znanych artystów albo parodiowały śpiew niektórych ze swoich przyjaciół. Wesołe uśmiechy towarzyszyły im przez całą piosenkę. Szykowało się niezapomniane piżama party!





***Następnego dnia, w studio***


-Kochani, słyszałam, że piosenkę macie już przećwiczoną... Pablo mi opowiadał, jakie imponujące show przedstawiliście na rynku! Jestem z was dumna! -oznajmiła Andrea, nauczycielka śpiewu. -Rozśpiewajmy się proszę. Za dwie godziny żegnacie studio występem końcowym, więc proszę o skupienie! -zarządziła kobieta stukając batutą o stojak na nuty. -I raz, i dwa, i trzy! Powtarzacie za mną. Mimimimimi!

-Mimimimimi! -klasa posłusznie powtarzała.

-Teraz wyżej! Mimimimimi! -śpiewała nauczycielka.

Wszyscy podekscytowani spoglądali na siebie. To miał być ich ostatni występ w Hiszpanii. Ich ostatnia doba w tym cudownym miejscu!

Nagle do sali śpiewu wbiegł Pablo.

-Dzień dobry dzieci. -powiedział z trudem łapiąc oddech.

-Coś się stało? -spytali.

-Nie... W sumie to tak. Uh! -odetchnął. -Biegłem jak najszybciej mogłem, żeby wam to powiedzieć. Kochani! Niestety Wasz jutrzejszy lot się nie odbędzie. -zrobił skwaszoną minę.

-Co?! -wszyscy zdziwieni popatrzyli po sobie.

-Został odwołany. Musicie wylecieć dzisiaj, wybaczcie.

Na tę wiadomość w klasie zapadła cisza.

***
Cześć!
Podobał Wam się nowy rozdział? Chciałam oddać jak najwięcej szczegółów i idealnie opisać wszystkie emocje. Zaskoczyło Was zakończenie? Co sądzicie o romantycznej randce Admiły? Co myślicie o zakończeniu związku Toty? Nieźle Was zrobiłam z Germangie, nie? :D Z tego jestem bardzo dumna!
Leonetty nie ma, ale jest słodkie piżama party. Może być?
Piszcie swoje wyobrażenia i propozycje na nowy rozdział!

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Dziękuję za Waszą aktywność pod ostatnim rozdziałem! Niestety nie osiągnęliście wyzwania, ale komentarze były bardzo miłe i długie - za co bardzo Wam dziękuję!

WYZWANIE = 50 KOMENTARZY

To nie jest limit! Nawet, gdy nie osiągniecie 50 komentarzy, pojawi się rozdział. Jednak, gdy wyzwanie podejmiecie i osiągniecie tę liczbę, będziecie mogli wybrać jakąś nagrodę sami (np. wprowadź Diego do opowieści, połącz Toty z powrotem, dawaj zdjęcia, nie tylko gify). Ja umieszczę Wasze propozycje w ankiecie, a Wy będziecie mogli zagłosować na najciekawszą formę nagrody, która zostanie Wam przyznana po głosowaniu! Podejmujecie się wyzwania? :)

Buziaki,
Zuzka.