Rozdział 54

-Jak to TY ją napisałaś? -Andrea podejrzliwie spojrzała na dziewczynę.

Brunetka o średniej długości włosów skrzywiła usta w grymas. Niechętnie spojrzała swoimi brązowymi oczami na Ludmiłę i odwróciła głowę. Jej słodka bandamka idealnie pasowała do żółtej sukienki, którą miała na sobie. Dziewczyna założyła ręce na siebie i znów rzuciła spojrzenie na nauczycielkę.

Tak, macie rację, to Francesca.

-Ja napisałam tą piosenkę, to są moje słowa! -Francesca ledwo panowała nad złością.

Ludmiła odwróciła wzrok i patrzyła przez okno, udając, że nic ją nie obchodzi zdanie jakiejś tam Francesci. Blondynka odrzuciła włosy na plecy i zmrużyła oczy próbując zobaczyć więcej za oknem. W sumie... Nie było tam nic interesującego. Ogromne drzewo z pomarańczami zasłoniło jej cały obraz - czyli równie interesujący chodnik.

-Ludmiło, - zaczęła nauczycielka - możesz to wyjaśnić? -spytała spokojnie.

Ludmiła przygryzła wargę. Jeszcze zaledwie tydzień temu Ludmiła udawałaby, że płacze i skłamałaby, że przypadkowo znalazła tę kartkę na korytarzu i ją sobie przywłaszczyła. Znając tą inteligentną blondynkę, na pewno ubrałaby to w ładniejsze słowa. Jednak... Ludmiła zmieniła swoje poglądy przez ten czas. Może nie zmieniła swojego stylu, czy muzyki, której słucha, ale zmieniła sposób w jaki podchodzi do różnych rzeczy.

Spojrzała niewinnie na Francescę i powiedziała pod nosem zwykłe 'przepraszam'. Tak mało, a tak wiele. Fran patrzyła na koleżankę z odrazą, niechęcią. "W końcu Ludmiła to gwiazda, dlaczego kradnie piosenki takiej szarej myszce jaką jestem ja?!"- śmiała się w duszy.

-I na co mi teraz twoje przepraszam? -spytała brunetka patrząc prosto w oczy Ludmiły.

Ludmiła unikała wzroku Francesci udając, że szuka czegoś między kartkami.

Całą sytuację z boku oglądała klasa i nauczycielka, więc nie były same... Nie mogły sobie pozwolić na wszystko.

-Na co?! -powtórzyła. -Tą piosenkę chciałam pokazać później, pisałam ją nie po to, żeby pokazać to tutaj, w takiej sytuacji, a ty... Zniszczyłaś to. Po prostu zdeptałaś mój plan. Chciałam zaśpiewać ją na akademii pożegnania uczniów z Buenos Aires, ale teraz nie mam co pokazywać. -Fran zacisnęła zęby.

-Francesca, po prostu... -blondynka wydusiła tylko trzy słowa.

-Po prostu co?! Ukradłaś mi ją. I teraz moje założenia legły w gruzach. Wszystko przez ciebie. Znaczy... "dzięki" tobie. -Fran chciała wybiec z klasy, ale pomyślała, że zostanie. Niech Ludmiła czuje się niezręcznie, okropnie, tak... Źle.

Nowa Ludmiła rozpłakałaby się, podbiegła do Francesci i przytuliła ją prosząc o wybaczenie. Niestety w nowej Ludmile pozostała cząstka starej. Dziewczyna podeszła bliżej i zaczęła swoją kwestię.

-Oh, jak mi przykro, Fran! Nie chciałam tego zrobić, to jakoś... Ja nawet nie wiem jak do tego doszło! -sztucznie zapłakała i wtuliła się w ramię brunetki. -Ale... Ale przyznasz, że zaśpiewałam to genialnie, prawda? -uśmiech nie znikał jej z twarzy. Francesca nie potrafiła już odróżnić nawet czy jest szyderczy czy szczery i prawdziwy, przepraszający.

-Dobrze, dziewczyny! Porozmawiacie po lekcji, a ze względu na zaistniałą sytuację chciałabym wam zaprezentować piosenkę, którą wysłała mi Angie. Przejdźmy do niej, już wam ją zaśpiewam! Dzisiaj zaczniemy ją przerabiać, a gdy wrócicie do Argentyny zajmie się tym Angie.-Andrea w odpowiednim czasie przeszkodziła dziewczętom. Niektórzy mogliby powiedzieć, że posłali sobie piorunujące spojrzenia, że czuć było te błyskawice pomiędzy nimi. -Dobrze, piosenka nazywa się Euforia. W tym zadaniu - z tego co napisała mi Angie - będzie chodziło o waszą współpracę i idealną spójność głosów. Najczęściej będziecie śpiewać razem, refren śpiewacie razem, a zwrotki solo, ale równie często w grupach na przykład trzy osobowych. Myślę, że sobie poradzicie. Teraz niech zabrzmi euforia! -zaśmiała się nauczycielka i zagrała pierwsze dźwięki piosenki śpiewając pięknym, melodyjnym głosem.


Ya se donde quiero ir,
Ya tengo claro que quiero decir
Es un estado que me hace bien,
Biene de golpe me vas a entender.
Ahora te toca a ti,
Ya tienes claro que debes decir,
Esa alegria y ese bienestar,
Van convirtiendo esa Superstar.
Ya siento la energia,
Que buena compañia,
Se siente el escenario,
Y el grito necesario.
Euforia!!! Te da la gloria,
Grita!!! La gente grita,
Canta!!! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...
Euforia!!! Te da la gloria,
Grita!!! La gente grita,
Canta!!! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...
Mi talento me hacer ser quien soy,
Y esa euforia nace en mi interior,
Cuando me llega es tiempo de cantar,
Ya no hay quien me pare, quiero disfrutar.
Ya siento la energia,
Que buena compañia,
Se siente el escenario,
Y el grito necesario.
Euforia! Te da la gloria,
Grita! La gente grita,
Canta! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...
Euforia! Te da la gloria,
Grita! La gente grita,
Canta! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...
Euforia! Te da la gloria,
Grita! La gente grita,
Canta! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...


W klasie zabrzmiały oklaski.


***Po lekcjach***

-Violetta, podobała ci się piosenka Angie? -Leon podszedł do swojej dziewczyny po lekcjach. Jako jedna z ostatnich opuszczała klasę.

Viola nie odpowiadała. Wciąż miała urazę do Leona. Czuła się z tym źle, ale zrozumiała, że cokolwiek teraz zrobi, będzie jeszcze gorzej. Podniosła tylko oczy i sztucznie uśmiechnęła się.

-Hmm... Coś mi tu nie gra. Pokłóciłaś się z Angie? -Leon jak gdyby nigdy nic drążył rozmowę. Wiedział, że to chodzi o niego, ale w sumie... Skąd? Viola nawet z nim o tym nie porozmawiała, więc ma prawo uważać, że nic się nie wydarzyło, prawda? W końcu... Co niby się takiego stało?

-Nie. -Violetta krótko odpowiedziała zapinając torebkę.

-Violetta, coś się stało? -Leon stanął przed szatynką i spojrzał jej prosto w oczy.

Znów zrobiło jej się ciepło w sercu i znów poczuła, że się rumieni. Tak bardzo tego nie chciała! Tak bardzo! Tak wyszło. On widział jej radość, jej czułość, a ona za wszelką cenę chciała ją ukryć. Niech to Leon cierpi, a nie ona!

-Idę do hotelu... Spieszę się, czy coś. -ucięła temat i udała się do dużych, zielonych drzwi.

Leon oparł się o drzwi i zagrodził Violettcie przejście.

-Violetta, co się dzieje?! -zdenerwowany już tą całą zabawą Leon zapytał wprost. -Od moich urodzin nie odzywasz się do mnie, jakby unikasz mnie. O co chodzi, Violetta, ja nie mam bladego pojęcia co znowu ci nie pasuje. -Leon wyrzucił z siebie wszystkie emocje. Taka była prawda. Violetta doprowadziła go tym do szału. Wyciągała pochopne decyzje, nie rozmawiała o tym co widziała, może coś źle zrozumiała? Nie, przecież ona nie będzie o tym rozmawiać, obrazi się i tyle! Leon już miał tego dość.

-Przecież masz inną. -Viola spojrzała niechętnie w prawo unikając spojrzenia chłopaka.

Myślała, że Leon zaraz zapewni ją: tak, mam, przykro mi, ale to koniec, tak wyszło, nie kocham cię i zdradzam cię od zawsze. W lepszym wypadku przytuli ją i wyjaśni, że sobie to ubzdurała, a potem przeprosi ją. Usłyszała jedynie... śmiech.

-Violetta, jaką inną, wytłumacz mi proszę, bo nie wytrzymam! -Leon prawie tarzał się po podłodze.

-Co w tym śmiesznego? -z trudnością wymówiła te słowa.

-Wszystko! Viola, ja naprawdę nie rozumiem twojej logiki. Widzisz mnie z jakąś dziewczyną i zamiast zapytać się mnie kto to, "nakryć na gorącym uczynku", obrażasz się i nie chcesz mi nawet powiedzieć o co! -roześmiał się. -Może podejmujesz zbyt pochopne decyzje? -teraz spoważniał.

-A ta brunetka to niby kto... Ta co stałeś z nią pod hotelem, przytuliłeś ją i tak świetnie bawiliście się razem... -Viola czuła się coraz bardziej głupio.

-To Elle, moja kuzynka. Violetta, wszystko z tobą dobrze? Robisz się coraz bardziej zaborcza i podejrzliwa. -Leon potrząsnął dziewczyną uśmiechając się szczerze.

Nie był na nią zły, był rozbawiony. Był rozbawiony całą zaistniałą sytuacją. On? Elle? Razem? O mało nie pękł ze śmiechu.

-Eh... No chyba, że tak. Teraz tylko mnie przeproś i będzie po sprawie. -Violettcie humor wrócił, postanowiła pogodzić się z Leonem.

Leon na początku uśmiechał się, ale potem mina mu zrzedła. Wytrzeszczył oczy i z niedowierzaniem patrzył na Violettę.

-Mam cię przeprosić?! Nie odwrotnie? -Leon zdziwił się nie na żarty. -Violetta, chyba sobie kpisz! -spojrzał prosto na sufit.

-Jak to takie trudne przeprosić, to to koniec! -Viola wybiegła z sali.

Leon oniemiały stał przed drzwiami. Nie potrafiło do niego dotrzeć to, że Viola przed chwilą z nim zerwała. Rzuciła go, bo nie chciał jej przeprosić za jej błąd?! Czy ona już do reszty oszalała?! Chłopak przeczesał swoje włosy i westchnął głęboko. Przysiadł na sąsiednim krześle i nagle usłyszał stukot obcasów.

-Nie idziesz? Przecież żartowałam, chodź już, stęskniłam się! -Viola zawiesiła mu się na szyi.

-To już tak nie żartuj, bo ja zgłupiałem przed chwilą. -Leon spojrzał na szatynkę.

-Przepraszam, że byłam taka zaborcza i podejrzliwa, ja naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje, podejmuję chyba zbyt pochopne decyzje... -Viola złapała Leona za rękę i razem wyszli ze studia.

Mijali drzewa owocowe i kolejne barwne domy. Piękna i cudowna okolica idealna do spacerów.

-To prawda... Musisz coś z tym zrobić, bo kolejny etap twojej zaborczości będzie taki, że zamkniesz mnie w klatce i będziesz mnie ciągnąć na taczce za tobą! -roześmiał się chłopak.

-Kocham cię. -Viola zatrzymała się na środku chodnika i czule pocałowała Leona. On odwzajemnił jej pocałunek równie namiętnie.

Ich usta złączyły się jak partytura i tekst, tworzące razem zgraną, piękną i przyjemną piosenkę. Między nimi był żar, jakby ktoś rozpalił ognisko, wzniecił ogień pomiędzy ich ciałami. Ich wargi tańczyły swoją własną melodię, swój własny taniec, taniec pożądania. Kiedy odłączyli się od siebie, spojrzeli sobie w oczy.

-Już nigdy nie przestanę ci ufać. -Viola szepnęła cicho. -Nigdy. -dodała.


***Tymczasem***

-Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę! Znów zapomniałam tych okropnych nut do tej piosenki, jak ja teraz się przygotuję?! -Naty biegła w stronę studia, chciała zdążyć przed zamknięciem. -A jeśli już jest zamknięte? Co teraz?! -obawiała się.

Brunetka biegła w swoich zamszowych botkach po marmurowym chodniku. Jesienny wiatr rozwiewał jej włosy, a czerwone owoce drzew idealnie komponowały się z bluzką dziewczyny. Natalia nie patrzyła na światła drogowe, na auta przejeżdżające, teraz liczyła się tylko ona i kartka z nutami.

-Gdzie ona jest? -Naty w biegu sprawdzała po raz szósty czy nie ma jej w jej teczce.


***W tym samym czasie***

-Jest za pięć trzecia, a ja wciąż nie w hotelu! Camila mnie zabije, mieliśmy razem wyjść na miasto, a ja tak sobie znikam. -Maxi mamrotał coś pod nosem, pakując swojego laptopa w biegu. -Pięknie! Tylko cztery minuty, a do pokonania długa droga! Zadzwonię do Cami, że się spóźnię. -ściągnął plecak z ramion i szukał telefonu macając zeszyty, kartki, piórnik i całe wnętrze plecaka.

-Nie zdążę! -martwiła się Naty.

-Nie zdążę! -martwił się Maxi.

Nagle zderzyły się dwa światy. Maxi i Naty. Oboje wylądowali na chodniku, a nuty Naty rozsypały się.

-Ała, moja głowa. -Natalia dotknęła czoła i szybko masowała je.

-Ała, mój łeb. -stwierdził to inaczej Maxi.

-Przepraszam, że na ciebie wpadłem. -weszli sobie w zdanie wstając i zbierając kartki Natalii.

Spojrzeli sobie w oczy i uśmiechnęli się. To były sekundy, a płynęły tak długo. Szybko polubili się, choćby po jednym, ale wystarczającym spojrzeniu.

-Nigdy nie widziałem twoich oczu z tak bliska, są naprawdę śliczne. -powiedział Maxi, a Naty zachichotała. -Przepraszam cię, ale spieszę się, umówiłem się z Camilą i...

-Muszę iść. -dokończyła Naty za niego poprawiając kosmyk opadający jej na czoło. -Idź. -uśmiechnęła się szczerze. -Ja też uciekam, muszę zdążyć przed zamknięciem studia... -znowu posłała mu uśmiech.

-To... cześć! -radośnie pomachał koleżance i odszedł w inną stronę.


***Tymczasem***

German obudził się. "Dlaczego śnię o Angie?! Jestem z Valencią, to ona jest ze mną, naprawdę mi na niej zależy, dlaczego więc śnie o Angie?!" -German nie mógł żyć z tą myślą.

"Jej piękne blond włosy, promienny uśmiech, radosne spojrzenie i ciepły głos... Dość! German, to ciotka twojej córki, a ty masz swoją kobietę, nie myśl o innej!" -mężczyzna sam siebie odwodził od tych myśli. "Co ze mną nie tak?" -usiadł na brzegu łóżka i schował twarz w dłoniach przecierając oczy.

"Na pewno kocham Valencię, Angie to przeszłość. Ona będzie szczęśliwa z Pablem, a ja z Valencią... Chyba." -wstał z łóżka i podszedł do okna.

"Chyba" -powtórzył w myślach.


***Następnego dnia***

Ludmiła żyła chwilą. Adrian jest z nią już jedenaście godzin, czterdzieści trzy minuty i osiem sekund. Dziewięć sekund, dziesięć sekund... Blondynka nigdy nie była bardziej podekscytowana. Naprawdę zakochała się w Adrianie. To nie to co Marcelo, on... Po prostu jej się podobał. Do tego wykorzystała go. Adriana nie mogłaby wykorzystać, zależy jej na nim. Jego blond włosy i piękne, błękitne oczy śniły jej się całą noc. Nie mogła o nim zapomnieć, chciała śpiewać z radości! Najpiękniejsze było to, że Adrian prawił jej wiele komplementów, także kochał muzykę i uwielbiał jak Ludmi śpiewa oraz słuchał jej z zainteresowaniem. W końcu to wielka gwiazda, należy jej się to! Ah... Gdyby tak mogła się skupić, nie musiałaby zostać po lekcjach.

-Ludmiło, chciałabym, żebyś została po lekcjach. -poprosiła Milena po zakończonej lekcji. Blondynka zdezorientowana kiwnęła głową i poczekała w klasie. -Nie wiem co się dzieje, ale w ogóle mnie nie słuchasz! Zastanawiam się czy nie przydzielić twojej zwrotki innej osobie... -nauczycielka wskazała na kartkę z tekstem Euforii.

-Nie, nie! Przepraszam. Po prostu ostatnio nie umiem się skupić, bardzo mnie boli głowa. Ma pani może jakieś sprawdzone tabletki? -skłamała na poczekaniu.

-Ludmiło, wolę nie polecać ci hiszpańskich tabletek, w końcu za dwa dni wracasz do Argentyny, nie opłaca ci się kupować tabletki, po prostu ci dam te co mam. -Milena sięgnęła do torebki w poszukiwaniu białych lekarstw.

Nagle Ludmiłę olśniło.

Za dwa dni będzie w Argentynie, w swoim ukochanym domku, przy najlepszym basenie, w najukochańszym łóżku, w najsłodszym pokoju, z wytęsknioną rodziną. Tak bardzo się cieszyła! Znów przestała słuchać słowotoku Mileny. Ah, w końcu w domu!

Nagle jej serce stanęło (przynajmniej tak poczuła).

Będzie w Argentynie, a Adrian zostanie w Hiszpanii... Będą musieli się rozstać. Na zawsze.


***W tym samym czasie***

Już niedługo. Tylko dwa dni. Dwa dni i znów będzie mogła przytulić Violę najmocniej jak się da, znów będzie mogła patrzyć prosto w oczy Pablo i znów będzie czuć się dobrze. W końcu ten miesiąc udręki minął! Wiele się zmieniło, to prawda. Angie zadecydowała, że będzie lepiej, gdy German będzie z Valencią, a ona odkryje piękno skryte w sercu Pabla. Podobało jej się to wyjście, czuła, że tak będzie lepiej dla nich wszystkich. Teraz spacerowała po studiu, właśnie zakończyły się jej lekcje. Podeszła spokojnym krokiem do keyboardu i przejechała palcami po klawiszach. Potem rozbrzmiały pierwsze akordy ulubionej ostatnio piosenki Angie.


Si es que no puedes hablar
no te atrevas a volver
si te quieres ocultar
tal vez te podria ver
el amor que no sabe a quien y que
hablara si tu verdad
te abrazara otra vez

habla si puedes
grita que sientes
dime a quien quieres
y te hace feliz


Czuła się rozdarta. Tak bardzo czekała na przyjazd Pabla, a teraz... waha się. Uczucie dziwności rozprzestrzeniało się coraz bardziej, nie wiedziała czy robi dobrze, dając wolną drogę Valenci i Germanowi. Dzisiaj w nocy... Nie umiała spać. Cały czas wierciła się nie potrafiąc zasnąć, a z tego co słyszała, kiedy nie umiesz zasnąć, ktoś o tobie śni. Angie nie wierzyła we wszystkie zabobony, po prostu szukała rozwiązania - może to przez stres związany z ostatnimi dniami? W końcu u nich również gościli uczniowie z wymiany.

-Nareszcie zobaczę Violettę. -uśmiechnęła się radośnie.

Viola wciąż żyła bez świadomości, że Angie jest jej ciocią. Nie dowiedziała się o tym, bo kiedy? Przez wrzesień była w konflikcie z tatą, jesień rozpoczęła nowymi przygodami w studiu, nowymi doświadczeniami, potem ta wymiana... Angie postanowiła powiedzieć jej to w najbliższym czasie. Musi zebrać siły i wyznać prawdę siostrzenicy. Musi. Powinna. To jej zadanie.


***Wieczór***

Ludmiła siedziała samotnie w parku. Rozpaczała, to prawda. Dopiero co odkryła kogoś, kto jest naprawdę ważny, a już musi się z nim rozstawać. Nawet nie chciała o tym myśleć. Nucąc ulubione piosenki pod nosem próbowała uciec od tematu. Wpatrywała się w czerwony krzak rosnący obok próbując zapomnieć. Zapomnieć... Kolejne spotkanie z Adrianem byłoby zbyt bolesne. Nie chciała go zostawiać, ranić i żegnać się z nim, wolała... Nie odzywać się w ogóle. Podniosła wzrok ku niebu, hamując łzy.

-Ludmiła? -nagle usłyszała bardzo znajomy głos i odwróciła się.


***Tymczasem***


-Leon, chodź już, bo zaraz zamkną nam ten bar! -Viola stała u progu drzwi pokoju Leona i chłopaków.

-Już, już. -krzyczał zza rogu.

-Eh.. -westchnęła pod nosem.

Za chwilę mieli wychodzić na sok do baru - uwielbiali smak świeżych, hiszpańskich owoców. Oboje zawsze wybierali pomarańcze. Wspólne wyjście na sok do baru pozwalał im jeszcze bardziej zbliżyć się do siebie. Wtedy rozluźniali się, śmiali wspólnie i zagłębiali swoją relację poprzez szczerą i przyjemną rozmowę.

-Już jestem. -Leon znikąd pojawił się przed oczami dziewczyny.

-Jaki szykowny, no, no, no. -pochwaliła go łapiąc go za rękę. -Na odsiecz soków! -Viola promiennie wypowiedziała to zdanie.

-Z tobą zawsze. -złożył jej czuły pocałunek na czole.


***Wieczór***

-Francesca, o czym ty tak myślisz? Mówię do ciebie od jakiejś pół godziny, a ty w ogóle mnie nie słuchasz. -Marcelo zatrzymał się na środku chodnika i uniósł podbródek dziewczyny.

Jej czekoladowe oczy wpatrywały się w niego z ciekawością i niewinnością. Kochał je i ich właścicielkę.

-Myślę o wyjeździe... Nie chcę stąd wyjeżdżać! Tu jesteś ty, tu są moi nowi znajomi, tu jest mój raj. Dlaczego muszę wracać! -Fran załkała.

-Francesca, ty znowu o tym? Przecież zobaczymy się za niedługo, wracasz do swoich starych znajomych i do rodziny no i raj masz też tam, w Buenos Aires. -Marcelo pogładził Fran po policzku.

-Marcelo, ja... -Fran popatrzyła mu prosto w oczy.

-Francesca, uważaj! -krzyknął Marcelo przysuwając do siebie bardziej dziewczynę.


***
Pisałam ten rozdział, bo miałam wenę. Taką ogromną, ale czasu brak! Zawsze jak znalazłam trochę czasu siadałam i pisałam. Wnosiłam wiele poprawek, by był najlepszy i by się wam spodobał ;)
I co? Udało się?
Piszcie swoje opinie!

KOCHANI!
Obiecałam Angie - jest.
Obiecałam Naxi - jest.
Może nie w takim wydaniu jaki chcecie, ale... jest :>
Angie będzie o wiele więcej jak wrócą, bo już mam wielkie plany wobec niej: będzie i Pangie i Germangie, kto zwycięży tego się dowiecie później :D
Caxi nie było, bo dziś nie miałam na nią ochoty, ale spokojnie - co wynika z rozdziału - wszystko u nich w porządku.
Leonetta - wszystko starałam się opisać i oddać w najdrobniejszych szczegółach, pojawia się nawet dwa razy w rozdziale :3
A Ludmiła? No, myślę, że będziecie zadowoleni, bo fragmenty dotyczące właśnie tej blondynki, najbardziej podobają mi się w tym rozdziale. Jak myślicie, kto ją zobaczył?
Zrobiłam mały konflikt między dziewczynami, jak myślicie, jak się potoczy?
No i piszcie swoje propozycje, co mogło się stać, że Marcelo krzyknął "uważaj" :P
Do tego mam pytanie: chcecie Toty (Tomas+Naty) w następnym rozdziale? Piszcie!
Nie chcę za wiele pisać, bo w końcu czytaliście rozdział :)

No i nagroda...
OSIĄGNĘLIŚCIE 55 KOMENTARZY!
PONAD SIEDEMDZIESIĄT!
Wybierzcie sobie nagrodę :3

Haha, spam pod ostatnim postem naprawdę mi poprawił humor, dzięki dziewczyny :*

No i... kolejne wyzwanie!
Tym razem:

WYZWANIE=60 KOMENTARZY

Robię to dla urozmaicenia, żebyście dostawali nagrody. Ta, która będzie pojawiała się najczęściej (np. więcej Pablo w rozdziałach, wprowadź Diego itd.) w komentarzach zostanie przyznana wam wszystkim - taki prezencik za trud jakim są komentarze :)

Buziaki,
Zuzka.

PS: Taka długość rozdziałów wam odpowiada? Nie wiem czy nie są za długie...