Rozdział 53

-Nie mogę w to uwierzyć. -szepnęła sama do siebie.

Violetta stała na środku chodnika wpatrując się w to całe zajście. W szczęście, które malowało się na twarzy Leona i w tą brunetkę, którą przed chwilą podniósł. Violetta trzymała się. Nie chciała znów rozpaczać. Po jej głowie plątało się tyle pytań bez odpowiedzi, czuła, że zaraz eksploduje. Nie chciała uciekać, musiała przyjrzeć się tej sytuacji do końca. Przecież jeszcze wczoraj było tak cudownie! Razem obchodzili urodziny Leona. A dzisiaj...? Dzisiaj dostrzega Leona podnoszącego tajemniczą brunetkę. Jej blade dłonie były zaplątane wokół szyi Leona, a on uśmiechał się do niej. Violetta w pewnym momencie poczuła, że coś ją kłuje w sercu. Nie potrafiła opisać co. Dziewczyna nie wiedziała dokładnie ile stała i wpatrywała się w tych dwoje ludzi, zapomniała o całym bożym świecie. Czekała tylko aż odejdą. Może to się jej tylko przywidziało? Tak bardzo chciała, żeby tak właśnie było. Po kilku sekundach czy minutach odeszli razem.

-Nie mogę na to patrzeć. -powiedziała i oddaliła się w stronę hotelu.

Wbiegała po schodach co chwilę depcząc swoją miętową sukienkę. Nie czuła łez na swoim policzku. Gnębiła wszystkie uczucia głęboko w sercu rozmyślając kim jest nieznajoma. Po chwili znalazła się w swoim pokoju. Od razu rzuciła się na łóżko i zaciskała zęby, żeby nie płakać.

-Tylko nie płacz, proszę, nie płacz! -błagała samą siebie.

To było od niej silniejsze. Samotne łzy po chwili przerodziły się w strumyki płaczu.


***W tym samym czasie***


-Jak ja się cieszę, że cię spotkałem! Nie poznałbym Cię Elle, gdybyś nie podeszła. Tak bardzo się zmieniłaś! -mówił uradowany Leon.

-No co ty, kuzynki nie poznać? -zaśmiała się brunetka.

-Kiedy ja cię ostatnio widziałem! Chyba sto lat temu... -zaśmiał się chłopak.

-A może opowiesz mi co cię tu sprowadza? -spytała Elle.

-Jestem na wymianie uczniowskiej... -Leon zaczął swoją opowieść.

Stawiali kolejne kroki w stronę parku oddalając się od hotelu. Promienie słońca grzały ich twarze, a uśmiechy z ich twarzy nie schodziły i to na długo.

-Ja miałam iść po mleko i jajka, a wracam z kuzynem, ale numer! Może przyjdziesz się przywitać z resztą? Chodź, mój dom jest tylko kilka przecznic dalej. -Elle poprowadziła Leona w stronę kolejnych alejek.


***Valencia***


-Co teraz robimy?! -krzyczała Camila. -Maxi, boję się! -bała się.

-Lina się zerwała, już nic nie możemy zrobić... -stwierdził smutno. -Camila, zawsze Cię kochałem! -powiedział.

-Oj, Maxi, nie rozpaczaj tak! Teraz musimy dobrze wylądować. -w głowie Camili pojawił się pomysł.

-I tak umrzemy... -Maxi widział same czarne scenariusze.

-Maxi! -Camila dała mu kuksańca w bok i dokładnie wytłumaczyła mu co mają zrobić.

Powoli zbliżali się na wyspę znajdującą się pod nimi. Byli coraz bliżej piasku, zielonych drzew i brudnej plaży. Spadali powoli, ale i to gorsze. Nie mogli nic zrobić, tylko czekać. Czekać, aż wylądują. Czekać na pomoc.

-Póki jesteśmy w powietrzu powinniśmy wołać o pomoc! -Maxi dostał olśnienia.

-Dobry pomysł! Krzyczmy! -powiedziała.

-Pomocy! Pomocy! Ratunku! -krzyczeli oboje w stronę pobliskich plaż wymachując rękami.

-Nikt nas nie widzi... -wymamrotała Cami.

-Przecież organizatorzy po nas przypłyną, jak tylko naprawią sprzęt. -teraz to Maxi uspokajał Cami. -Będzie dobrze. -zmienił swoje zdanie.

Opadli na ziemię.

Mimo kilku zadrapań czuli się dobrze.

-Khe, khe, khe! -kaszlała Cami, próbując wykrztusić piasek dostały się do jej buzi.

-Musimy czekać na pomoc. -Maxi strzepał piasek znajdujący się na jego ubraniu i pomógł wstać Camili.

Wyspa była mała i zaniedbana. Nie było tutaj nikogo od jakiegoś czasu.

-Widać turyści niechętnie wybierają się na rejsy na tą wyspę. -stwierdził Maxi.

W oddali zobaczyli kilka drzew owocowych - niestety przesuszonych. Na wyspie nie było nic oprócz brudnej plaży, lasu owocowego i ich dwojga.

-Nie ma nic do roboty. -powiedziała Camila obmywając swoje rany wodą morską.

-Najwyraźniej. Może sobie pośpiewamy? -zażartował Maxi.

-Maxi, teraz?! Pogięło cię? Ja tu się martwię o nasze przetrwanie, a ty o śpiewaniu myślisz. -skarciła go rudowłosa dziewczyna.

-Jak tam chcesz, ja już widzę łódkę płynącą po nas. -Maxi wskazał dwóch mężczyzn płynących z odsieczą ku wyspie.

-Pewnie niezły ochrzan dostaną i odszkodowanie będą musieli nam wypłacić, haha. -zaśmiała się Cami, a Maxi spojrzał na nią zdziwiony. -No co, szukajmy pozytywów sytuacji. Więcej pieniędzy czyli więcej zabawy! -roześmiała.

-Widzę, humor się poprawił. -Maxi uśmiechnął się.

Mężczyźni podpłynęli do rozbitków i pomogli im wsiąść na łódkę przepraszając przy tym co drugie słowo. Camila i Maxi postanowili udawać obrażonych i straszyć organizatorów sądem. O mało przy tym nie padli ze śmiechu. Kiedy dopłynęli do brzegu dostali stosowne odszkodowanie i poszli prosto na plażę.

-Chyba nigdy nie zapomnę tego wyjazdu. -powiedział chłopak łapiąc Cami za rękę.

-Nigdy więcej parasailingu! -roześmiała się Cami.

Resztę dnia spędzili wygrzewając się na plaży, pływając w ciepłym morzu i nurkując we dwójkę poszukując ładnych prezentów w postaci muszelek dla swoich przyjaciół.


***Lodziarnia, godzina 17:59***


-Dobra, Ludmiła, uspokój się. Adrian już tam siedzi, a ty też tam zaraz wejdziesz. -mówiła sama do siebie pod nosem spoglądając przez szybę lodziarni. -No, w końcu to takie łatwe! -mówiła i wkroczyła do lodziarni.

Czuła wzrok wszystkich klientów właśnie na sobie. Wkroczyła z wielką klasą i wielkim stylem do tej kawiarni. W końcu to Ludmiła - uwielbiała być w centrum uwagi.

Lodziarnia była ustronnym miejscem. Brązowe ściany i zdjęcia kaw nadawały temu miejscu przytulności. Ciemne sofy, stoły i krzesła doskonale akcentowały to pomieszczenie, a białe rośliny rozjaśniały je. Każdy dekorator wnętrz mógłby pochwalić się takim wnętrzem.

-Cz-cześć. -Ludmile nagle zabrakło języka w buzi.

-Cześć, Ludmiła. Co u ciebie? -Adrian spytał na przywitaniu.

-Wszystko w porządku, a u ciebie? -zrewanżowała się.

-Również. -odparł posyłając jej błyskotliwy uśmiech.

Blondynka poczuła jak palą się jej policzki. Gwałtownie dotknęła swojej twarzy chcąc ukryć rumieńce, a Adrian roześmiał się w głos.

-Jesteś naprawdę urocza. -skomplementował ją, a ona już nie ukrywała rumieńców na swojej twarzy.

-Dzień dobry, co państwo sobie życzą? -poproszę dwie kawy macchiato- jedną z cukrem dla tej pan, a drugą bez cukru dla mnie. -puścił oczko Ludmile.

-To wszystko? -niska kelnerka zanotowała wszystko w ekspresowym tempie.

-Wszystko, dziękuję. -powiedział.

Kiedy kelnerka odchodziła Ludmiła zmierzyła ją wzrokiem. Nie mogło się obejść bez sprawdzenia czy wszystkie dodatki w jej stroju ze sobą współgrają.

-Mogła sobie odpuścić ten pasek. Jest tandetny. -stwierdziła.

-Co? Przepraszam, ale nie dosłyszałem. -powiedział.

-W sumie to nieważne... -Ludmiła nie chciała opowiadać Adrianowi o swoim zamiłowaniu do mody, w końcu używała tego do odstraszenia, a nie zainteresowania chłopaka. -Skąd wiedziałeś, że piję macchiato z cukrem? -Ludmiła spytała się blondyna.

-Takie słodkie dziewczyny jak ty piją kawę z cukrem, a macchiato... Widziałem jak przeglądałaś przed chwilą kartę z kawami i zatrzymałaś się właśnie na macchiato.

-Spostrzegawczy jesteś. -uśmiechnęła się.

Wygląda jak nie Ludmiła, prawda? To wciąż ona, ale zmieniona. Czyżby Adrian ją zmienił? Nie. Po prostu wyciągnął z niej to co najlepsze. Nie wiadomo, czy na stałe...


***Następnego dnia***


-Będę tęsknić z tym studiem. -mówiła Francesca do Violetty, gdy razem szły na lekcje.

-Ja też. -dodała Camila.

Violetta nie odzywała się. Nie miała humoru na żadne rozmowy, nawet na lekcje w studio, które tak kochała. Czuła się zraniona. Nie chciała o tym myśleć, ale nie potrafiła. Nie potrafiła skupić się na niczym innym.

-A ja najbardziej będę tęsknić za Marcelo! -rozmarzyła się Fran. -Na szczęście on przeprowadza się do Buenos Aires za tydzień! To cudowne, prawda?

-Dobrze, że się przeprowadza, bo nie wiem jak byś wytrzymała bez niego. -zachichotała Cami.

-A ty Violu za czym będziesz tęsknić najbardziej? -spytała Fran.

Violetta nie słuchała rozmowy swoich przyjaciółek tylko wpatrywała się w przejeżdżające auta po ulicy. Przed chwilą widziała czerwonego mercedesa i zielonego volkswagena. O, właśnie przejeżdżał czarny kombi, a za nim dwa niebieskie renaulty.

-Violu? -dopytywała Cami. -O czym tak myślisz?

-C-co? A... ja, o niczym. -Violetta unikała odpowiedzi.

-Nam możesz powiedzieć, w końcu jesteśmy twoimi przyjaciółkami.

Violetta zatrzymała się i przysiadła na pobliskim murku. Głęboko westchnęła i postanowiła wyrzucić z siebie wszystkie swoje myśli. Musiała się wygadać. Jeszcze niedawno proponowała to Ludmile, a teraz sama nie potrafi? Musi. Spojrzała jeszcze w niebo i była gotowa wyznać wszystko dziewczynom. Violetta lubiła mówić o swoich uczuciach, swoich przemyśleniach, ale kiedy ją coś bardzo dotyka, to... Automatycznie zamyka się, więc każde słowo jest dla niej ciężarem.

-Widzicie... Wczoraj wyszłam przed hotel i dostrzegłam Leona. Chciałam się przywitać, ale on mnie nie usłyszał... -zaczęła.

-To tyle? -dziwiły się jej przyjaciółki.

-Nie... Chciałam do niego podejść i z nim porozmawiać, tak po prostu, o niczym. I nagle... Nagle poczułam jakby ktoś wycelował we mnie strzałą w serce. I trafił. Leon podnosił jakąś brunetkę, a ona obejmowała go w szyi. Oboje się cieszyli... Nic z tego nie rozumiem! -Violetta wyrzuciła wszystko z siebie i w końcu poczuła ogromną ulgę.

-Nie wiem jak mamy ci pomóc, Violu. -Camila przysiadła do swojej przyjaciółki.

-Powinnaś po prostu porozmawiać z Leonem, wszystkiego się dowiesz. To nie w stylu Leona, żeby zdradzał cię z pierwszą lepszą brunetką. -powiedziała Fran przytulając przyjaciółkę. -A teraz chodź do studia, lekcje się zaraz zaczynają! Nie martw się, będzie dobrze.

-Dzięki dziewczyny, zobaczę jak będzie wyglądać dzisiejsza sytuacja. -powiedziała.

Dziewczyny szły pewnym krokiem w kierunku swojej ulubionej szkoły muzycznej. W krótkim czasie znalazły się w sali lekcyjnej i zajęły miejsca. Violetta postanowiła usiąść z dala od Leona, jeszcze nie była gotowa na rozmowę. Musiała sobie wszystko dokładnie poukładać.

-Dlaczego Violetta usiadła gdzieś dalej? Obraziła się czy co? -Leon spytał Francescę.

-Jej spytaj. -odparła mu krótko.

-Violetta, o co cho... -Leon zmierzał w jej kierunku, ale akurat rozpoczęła się lekcja.

-Proszę zająć miejsca! -zarządził nauczyciel, a Leon był zmuszony wrócić na swoje siedzenie.

Viola odetchnęła z ulgą.


***Kolejnego ranka***


-Nie wierzę, że już za trzy dni będę w Buenos Aires bez ciebie... -Francesca przytuliła się do Marcelo.

-Za tydzień już będziemy razem, zobaczysz, to szybko minie! -Marcelo pogładził Fran po policzku.

Francesca delikatnie uśmiechnęła się i spojrzała prosto w oczy chłopaka.

-Ja znowu myślę, że ten tydzień się nie ubłagalnie ciągnąć! -roześmiała się.

Marcelo zmienił się odkąd poznał Francescę. Wcześniej dał sobą pomiatać Ludmile, był obojętny, można powiedzieć, że zbuntowany. Razem z Francescą dopełniali się, odkryli, że tak jest im dobrze. Muszą sobie poradzić w te tygodniowe rozstanie.

-Przecież to tak jak w wakacje. Wyobraź sobie, że ja wyjechałem na obóz, ale wrócę. -zaproponował Marcelo.

-No właśnie! Dobre porównanie. Eh, ja to mam szczęście, że taki mądry przystojniak mi się trafił. -Fran wtuliła się w chłopaka.

-Chodź, odprowadzę cię, ślicznotko. -pocałował ją w czoło i razem szli w kierunku studia.

Pogoda była piękna jak na tę porę roku. To Hiszpania, więc jest tam ciepło, ale ten listopad był wyjątkowy. Słońce pojawiało się częściej i grzało mocniej. Nie wiadomo czyja to sprawka. Uczniowie Studia 21 śmiali się, że to przez nich i ich wymianę.

Fran i Marcelo mijali samotne drzewo stojące przy starym kiosku.

-Chodź! -Marcelo pociągnął Fran za rękę do wysokiego dębu.

-Ale po co, Marcelo! Zaraz mam zajęcia, co ty znowu kombinujesz? -zaśmiała się brunetka.

Marcelo wyciągnął z kieszeni scyzoryk i wystrugał w drzewie ich inicjały.

-F + M = WM -przeczytał na głos.

-No piękna robota, może teraz mi to wytłumacz? -Francesa wpatrywała się w nowo powstały napis na drzewie.

-Francesca plus Marcelo równa się wielka miłość. -Marcelo złapał Fran w talii i namiętnie pocałował ją.

Złączeni w pocałunku myśleli tylko o tym, co dzieje się teraz. O tym, co ich łączy, cieszyli się chwilą, sobą, nie chcieli się rozstawać nawet na tydzień. Kiedy oderwali się od siebie posłali sobie nieśmiałe uśmiechy i złączyły ich głębokie spojrzenia.


***W Studio 21***


-Dobrze, naprawdę podobało mi się wasze przedstawienie! Dopracowane w każdym szczególe. Pojawiło się kilka pomyłek, ale nie było tego widać, naprawdę. Potrafiliście wyjść z każdej sytuacji, brawo! -nauczycielka chwaliła klasę, a wszyscy zadowoleni bili sobie brawo. -Dzisiaj dostałam e-maila od Angie, waszej nauczycielki śpiewu. Poprosiła mnie, żebym zaczęła z wami ćwiczyć nową piosenkę. Ma ktoś jakieś w zanadrzu? -spytała Andrea.

Nikt się nie odzywał. W klasie panowała cisza. Nikt nie był przygotowany, wszyscy zajęli się swoimi ostatnimi dniami spędzonymi w Madrycie, a nie muzyką, której mieli się tutaj uczyć.

-No przestańcie, wiem, że ktoś ma coś napisanego! -Andrea zachęcała uczniów.

Jeden pytał drugiego, wszyscy spoglądali po sobie. Niektóre osoby szukały czegoś w swoich torbach - liczyły, że coś znajdą.

Naty spojrzała na Ludmiłę i zachęciła ją do pokazania swojej piosenki. Ludmiła spiorunowała ją wzrokiem i szepnęła:

-Ani mi się waż.

Natalia pomyślała, że piosenka się zmarnuje, więc podniosła rękę.

-Proszę pani, Ludmiła ma piosenkę! -krzyknęła uradowana.

-Ludmiło, proszę, zaprezentuj ją nam. -nauczycielka zrobiła miejsce blondynce i zaprosiła ją do instrumentu.

Ludmile zrobiło się ciepło. Nie chciała pokazywać tej piosenki, nie jest jeszcze gotowa, poza tym, skrywa sekret, który zna tylko ona. Ma nadzieję, że tylko nikt się nie zorientuje jaki. Ludmiła niepewnym krokiem ruszyła do keyboardu i położyła nuty obok siebie.


Ese sentimiento
Sensación llena de emoción
Siento la alegria que me provoca esta canción
Oye mi corazón como se acelera
Cuando el publico espera
No!
Nada me va a parar!
Que suba el telón chicas comienza la función!

Las luces
Los flashes
La musica sera la clave...
Applausos
En un momento
Nuestra voz va a tocar el cielo!

Va-a-a-a a empezar la fiesta
A-a alcancemos las estrellas!
Va-a-a-a a empezar la fiesta
A-a alcancemos las estrellas!

Peinarse y maquillarse
Los nervios a flor de piel
Es en el escenario
Donde mi sueńos veo nacer...
Oye mi corazón como se acelera
Cuando el publico espera
No!
Nada me va a parar!
Que suba el telón chicas comienza la función!

Las luces
Los flashes
La musica sera la clave...
Applausos
En un momento
Nuestra voz va a tocar el cielo!

Va-a-a-a a empezar la fiesta
A-a alcancemos las estrellas!
Va-a-a-a a empezar la fiesta
A-a alcancemos las estrellas!
V-a-a-a-a
A-a-a...
Va empezar la fiesta
A-a-a-a!
A-a alcancemos las estrellas!

Yo quiero tocar...
Yo quiero ganar...
Cada corazón que me llegue a escuchar
Nuestro sueńos hacerlos realidad
La cima alcanzar
Preparenze el show va empezar

Las luces
La musica sera la clave...
Applausos

Va-a-a-a a empezar la fiesta
A-a alcancemos las estrellas!
Va-a-a-a a empezar la fiesta
A-a alcancemos las estrellas!


Po zakończonej piosence wszyscy bili jej brawo, była naprawdę piękna. Tylko jedna osoba siedziała z założonymi rękami i grymasem na twarzy.

-To nie jest piosenka Ludmiły. Ja ją napisałam. -wstała mówiąc poważnym tonem, a w klasie zapanowała cisza.


***Tymczasem***


German leżał w swoim łóżku zmęczony pracą. Ostatnio miał tyle na głowie, że mało sypiał. Kiedy już miał tę chwilę dla siebie, wykorzystywał ją na odpoczynek i sen.

-German, jesteś bardzo dobrym człowiekiem. Ja wierzę w to i to wiem. -słyszał jakiś głos w swojej głowie. -German, jesteś mi bliski, kiedy dostrzeżesz, że ja i ty to... -tajemnicza postać nie dokończyła, ale za to pojawił się obraz. Postać ze snu stała do niego tyłem. "To na pewno Valencia."-pomyślał.

-Podejdź bliżej, musisz, zrozumieć, że my... -teraz zauważył więcej detali. Wysoka kobieta w błękitnej sukience. "To pasuje do Valenci."-dalej tak uważał. Mylił się. Valencia nie ma blond loków opadających na jej ramiona. Tylko jedna kobieta takie ma. On wie która. Ale dlaczego o niej śni?



***
I jak?
Podoba się?
Pisałam go z myślą o was *.*
O kim chcecie w następnym rozdziale? Nie wiem co zrobić, żeby wam przypaść do gustu :) Piszcie!
Głosujcie w ankietach i wpadajcie na mojego drugiego bloga.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ
WYZWANIE = 55 KOMENTARZY

To nie jest limit, a wyzwanie. Jeśli uda wam się tyle uzbierać do następnego rozdziału, będzie niespodzianka :) Wierzcie, warto! Możecie sami sobie wybrać jaka to będzie niespodzianka.
Ostatnio zabrakło wam tylko 3 komentarzy! Ile będzie teraz? Dacie radę! :3 Tęsknię za tym, kiedy było po 144 komentarze :P Ale wierzę, że to wróci :)

A chcę wam coś obiecać, specjalnie dla Angielerek: nie ważne czy z teamu Pabla czy z teamu Germana...
DUŻO ANGIE W KOLEJNYCH ROZDZIAŁACH :) NIE WIEM CZY DOKŁADNIE W KOLEJNYM, CZY W NASTĘPNYM, ALE BĘDZIE JEJ CORAZ WIĘCEJ! ;)
Głosujcie z kim ma być Angie, bo ja się waham :)

 Proszę o powrót moje ukochane Angielerki i Leonetterki :) Nie mam kontaktu z B., Asia <3 lub innymi Angielerkami, a tak mi ich brakuje :( Wszystkie pisałyście z anonima... ;c
No cóż, cieszę się, że mam was! Teraz widzę epoka na Naxi i Caxi :3

Zapisujcie się do informowanych!

WPADAJCIE NA MOJEGO BLOGA http://modelinowy-potworek.blogspot.com GDZIE POKAZUJĘ MOJE WYROBY Z MODELINY! ZAPRASZAM DO LAJKOWANIA FANPAGE http://facebook.com/ModelinowyPotworek I ZAMAWIANIA BIŻUTERII :)
WPADAJCIE I ZAPISUJCIE SIĘ DO INFORMOWANYCH, KOMENTUJCIE, LAJKUJCIE :)
PRACUJĘ NAD BIŻUTERIĄ Z MODELINY Z MOTYWEM VIOLETTY :)
KUPILIBYŚCIE? :)
ZAPRASZAM SERDECZNIE :*

Takie pytanie do was: Jak myślicie, kto napisał tę piosenkę? Piszcie, jestem ciekawa waszych przypuszczeń :)

Buziaki,
Zuzka.

EDIT: Łał, wyzwanie osiągnięte :) I to z jaką różnicą :) jestem z was dumna :*
Teraz wybierzcie sobie NAGRODĘ - PISZCIE W KOMENTARZACH! ;)