Rozdział 45

-W Marcelo...-Francesca oparła się o ścianę i zagryzła dolną wargę.
-Co?!-Camila wypluła wodę z ust ze zdziwienia.
-Fran, nie uderzyłaś się w głowę?-Violetta spokojnie do niej podeszła.
-Przecież on jest z Ludmiłą. Skoro z nią jest, jest też jak ona! Fałszywy, wredny, chamski, dwulicowy...-wyliczała Camila.
-Ale ja wierzę, że on się może zmienić! Poza tym, on zostawi Ludmiłę, on taki nie jest...-Francesca zarumieniła się.
-Rozmawiałaś z nim chociaż? -powiedziała Camila podchodząc do Fran i Violi.
-Tak... On jest naprawdę, taki... uroczy? -Francesca rozmarzyła się.
-Wydaje ci się. -odparła Camila.
-Oj, zakochała się! -Violetta szturchnęła Camilę. -O czym rozmawialiście?
-Spotkaliśmy się na chodniku, zaczepił mnie. Powiedział, że mam piękne oczy i dał mi frezje... On jest inny, naprawdę! -mówiła.
-Zobaczymy. Jak już mówiłam, Ludmiła go zmanipuluje i potem on będzie jej kolejnym sługą. Są już razem i zapewne coś knują. Fran, musisz zapomnieć... -Camila przekonywała przyjaciółkę.
-Nie rozumiecie mnie! Nie znacie go.
-A ile ty go znasz?! 2 godziny?!
-Przestań! Marcelo jest dobry!
-To dlaczego zadaje się z Ludmiłą?!
-Ona go zmanipulowała!
-Przecież to on do niej podszedł i zaczął się z nią zadawać! On też jest zły!
-Camila, powinnaś mnie wspierać!- krzyknęła Fran z łzami w oczach i wybiegła z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.
-Cami, pójdę za nią. Spokojnie, wiesz jaka ona jest kochliwa. Najpierw Niall, potem Zayn, wcześniej Tomas, teraz Marcelo? -powiedziała Viola i pobiegła za Fran.
-Mogłam tak nie wybuchać...-Camila pobiegła za nimi.

                                                          ***Tymczasem***

-Co się tak stroisz?- Angie oparła się o framugę drzwi pokoju Valencii.
-Przecież muszę jakoś wyglądać przy Germanie. -zachichotała. Angie wywróciła oczami, chyba coś czuła do Germana.
-On nie lubi dużego makijażu. -odparła Angie.
-Skąd to wiesz? Jesteś przecież tylko guwernantką jego córki. -Valencia odparła złośliwie.
-Dla twojej wiadomości, jestem też jego szwagierką. -Angie zezłościła się i wyszła z pokoju.
-Nie kłam, przyznaj się, że ci się podoba. Zawsze chciałaś odbić mi chłopaka! -Valencia wstała z krzesła.
-Co ty mówisz?! Nawet jeśli German mi się podoba, to co?! Jestem jego szwagierką, nasz związek nie byłby czymś... normalnym. Uspokój się! Może i zakochałam się w dwóch facetach jednocześnie, ty się pojawiłaś i co?! Myślisz, że możesz zrobić wszystko?!- krzyczała.
-Tak! Zobaczysz, jeszcze będziesz płakać na naszym ślubie! -odkrzyknęła Valencia.
-Nie dojdzie do niego!
-Bo ty za niego wyjdziesz? Przestań. Czym miałabyś go zachwycić?!
-Nie chcę już z tobą rozmawiać, to przykre co mówisz!
-Angie, ja nie chciałam... Przepraszam! -Valencia pobiegła za przyjaciółką do innego pokoju. -Wybacz mi, proszę! Znasz mnie, wiesz, że jestem jaka jestem. Jak się już zakocham to...
-Nie odpuścisz. -Angie dokończyła za Valencię i delikatnie podniosła kąciki ust.
-A tak w ogóle... Jak to jesteś szwagierką Germana? On ma żonę?! -Valencia nerwowo drgnęła.
-Miał. Moja siostra zmarła kilkanaście lat temu w wypadku samochodowym. -Angie spuściłą głowę.
-Jejku, tak mi przykro! Marija nie żyje? Przepraszam. -kobieta ze łzami w oczach przytuliła Angie.
-Dobrze. -Angie wytarła twarz i uśmiechnęła się. -Przepraszam, telefon dzwoni. -powiedziała i odebrała.

Rozmowa telefoniczna

-Angie? Tu Pablo. -przywitał się.
-Cześć. -jej serce zabiło szybciej. "Najpierw zazdrosna o Germana, a później nie potrafię wydobyć z siebie głosu przy Pablo? Ogarnij się, kobieto!" -myślała.
-Chciałem sprawdzić co u ciebie, brakuje mi naszej codziennej kawy w studio. -powiedział.
-Tak, mnie też... -powiedziała zmysłowo. -Do tego Gregorio wrócił i mój każdy dzień będzie zaczynał się ponuro. Bez ciebie to nie to samo.
-Co robisz? -powiedział.
-Teraz rozmawiałam z Valencią, moją przyjaciółką z ogólniaka. Chyba coś na rzeczy z Germanem. -powiedziała.
-O! Właśnie, jak German? -spytał troskliwie.
-Dobrze, dobrze... -Angie nie chciała wspomnieć o wyznanym jej uczuciu miłości.- Ma się naprawdę okej. A co u Violi?
-Nie dzwoniłaś do niej?
-A jak?! Przecież ona nie wie. Tak bardzo za nią tęsknię! -powiedziała.
-Ona się świetnie bawi! W weekend byli w Lloret de Mar. Chyba im się podobało i nie mieli żadnych wypadków, w każdym razie nic nie mówili.-wyjaśnił Pablo.
-Dobra, jeszcze troszkę więcej niż tydzień i jesteście. -mówiła blondynka.
-Do zobaczenia!-pożegnał się.
-Pa!-Angie rozłączyła się.
-Co to za Romeo? -spytała Valencia splatając ręce.
-Co? Nie, haha! -zaśmiała się.
-Oj, przecież widzę, jak się zachowujesz. Tak samo jak przy Estebanie z 3A!
-Nie przypominaj mi!- zachichotały obie.
-To co? Nazywa się Pablo? Przystojny? Opowiadaj. -Valencia naciskała na przyjaciółkę.
-Obiad! -Olga zawołała z kuchni, a Angie odetchnęła z ulgą.
-German, to ja może pójdę, nie będę wam zawadzać, zjem coś na mieście... -powiedziała Valencia, kiedy zasiadali do stołu.
-Oj, Valencio, zostań z nami na obiedzie. -powiedział German łapiąc ją za rękę.
Szybko odsunęli się od siebie jak porażeni prądem, a Olga posłała porozumiewawcze spojrzenie swojemu mężowi, Ramalo.
-Myślisz, że coś pomiędzy nimi zaiskrzyło? -szepnęła Olga.
-Nie wiem, ale wydaje mi się, że tak. German ostatnio chodzi jakiś szczęśliwy... Chyba naprawdę się zakochał! -odparł Ramalo.

                                                           ***Studio 21***

-Dobrze, kochani! Zostały trzy dni do występu. -powiedziała Andrea. -Zaczniemy od rozśpiewki. Chciałabym poprosić dwie osoby, które mogłyby napisać piosenkę. Te dwie osoby wystąpiły by z nią przed wyjazdem do Buenos Aires, w ostatni dzień waszego pobytu tutaj. To co? Jacyś chętni?
-My!- Leonetta równocześnie podnieśli ręce.
-Dobrze, Leon i Violetta. -wymienieni roześmiali się.
-Poprosiłabym o tekst piosenki na jutro, ewentualnie na czwartek. A teraz rozśpiewka! -zarządziła Andrea i przeszła do lekcji.

                                                         ***Wieczór***

-Leon, to co? -powiedziała Violetta siedząc na łóżku przygryzając długopis. Siedzieli nad pustą kartką.
-Nie gryź tego długopisu! -zaśmiał się Leon.
-Zawsze go gryzę, gdy się denerwuję. -odparła Viola ze śmiechem.
-Masz już może jakiś temat? -spytał chłopak.
-Nie jestem poetą, żeby pisać wiersze! -roześmiała się Viola.
-Właśnie! -Leona olśniło.
-Co? -zdziwiła się dziewczyna.
- No soy ave para volar,
Y en un cuadro no se pintar
No soy poeta escultor.
Tan solo soy lo que soy. -zanucił pierwszą zwrotkę.
-To jest świetne! Czekaj, zapiszę. -powiedziała i niczym torpeda zapisywała czystą kartkę.
-Czyli idziemy w te klimaty? Czego nie zrobię? To ja...
-Dawaj! -zachęcał Leon.
- Las estrellas no se leer,
Y la luna no bajare.
No soy el cielo, ni el sol...
Tan solo soy.
-Dobre, dobre! -cieszył się.
Tym tropem powstała piękna piosenka, którą później nazwali "Podemos" czyli "Możemy".
Spędzili nad nią prawie całą noc. Była to jedna z najromantyczniejszych i najcudowniejszych nocy w ich życiu. Spędzili ją przy napojach energetyzujących, stosie kartek i połamanych długopisach, oraz... przy sobie i swoich oddechach. Czuli, że ta piosenka dopełnia ich, sprawia, że poznają się na nowo.
Przed drugą w nocy rozeszli się do swoich pokoi.

                                                              ***Następnego ranka***

-Witaj, piękna! -Marcelo przywitał Ludmiłę.
-Cześć, złotko. -Ludmiła przytuliła go.
-Idziemy do studio? -spytał.
-Tak, chodźmy. -Ludmiła złapała chłopaka za rękę.
W tej chwili Marcelo spojrzał na Francescę wbiegającą do hotelu. Chyba czegoś zapomniała. Jego wzrok podążył za jej rozwianymi włosami i nerwowym spojrzeniem 'obym zdążyła'. Uśmiechnął się pod nosem. Kiedy dostrzegł, że Ludmiła wtula się w jego ramię, momentalnie wyrzucił myśli o Fran.
-Chcę wody. -powiedziała Ludmiła. -Teraz.
Marcelo pobiegł do najbliższego sklepu spożywczego i przyniósł wodę swojej dziewczynie.-Dzięki, skarbie!-przytuliła się do niego.
-Jeszcze mamy trochę czasu do lekcji. -Marcelo spojrzał na zegarek.
-Wiem, jak go zagospodarujemy. -odparła Ludmiła zamieniając się w wybredną diwę.
-Jak?
-Muszę ci coś wyjaśnić. Mam plan, kochany. -roześmiała się.
"Oby Francesca na tym nie ucierpiała." -pomyślał. Jego prośby nie spełniły się.



***
Fajny?
Oby!
Dramatyczne zakończenie :3 Buahahahaha :D
Spełniłam wasze prośby:
-kłotnia Valenci z Angie
-rozmowa Pablo i Angie
-Leonetta
-Angie :3
Proszę o podziękowania :D
Kochani, dziękuję za tyle komentarzy pod ostatnią notką! Aż 102!!! Nie spodziewałam się :3
Leonettanatorsi! Gdzie jesteście?! Ej, wracać mi tu i kopać mi grób xD
Jak macie jakieś pomysły, piszcie!
Buziaki,
Zuzka.