Rozdział 46

                                                               ***W Studio 21***

-Już napisaliście tą piosenkę?! To świetnie! -Andrea ucieszyła się, kiedy zobaczyła, że Leon i Violetta przyszli do niej z gotową już piosenką.
-Tak wyszło. -uśmiechnęła się Viola.
-Piosenka nazywa się "Podemos". -dopowiedział Leon.
-Jest taka piękna! -zakręcona Andrea zachichotała.-Moglibyście ją zaśpiewać?
Viola i Leon spojrzeli na siebie. Violetta uśmiechnęła się i złapała Leona za rękę. Razem podeszli do keybordu. Leon stanął za klawiszami, a Violetta obok nich.
Rozbrzmiały pierwsze akordy keybordu i pierwsze dźwięki wywodzące się z ich gardeł.
Andrea zamknęła oczy na chwilę i poniosła się melodii ich głosów.
-Brawo! Myślę, że to będzie najpiękniejszy występ na zakończeniu wymiany! -Andrea zaczęła bić brawo, a w jej ślady poszli pozostali uczniowie.-A teraz przejdźmy do lekcji! Zaczniemy od krótkiego rozśpiewania, potem przejdziemy do piosenek z przedstawienia. Pamiętajcie, że dzisiaj o 15:00 jest przymiarka strojów!

                                                             ***Później, przerwa***

-Denerwujesz się? -spytała Camila.
-Trochę... W końcu będziemy występować przed uczniami tego ogromnego studio! Nie wiem czy dam radę... -Fran podparła się na rękach.
-Ja też... To takie przerażające, kiedy o tym myślę! Tyle krytycznych oczu czekających na każdy twój błąd, naszych rówieśników śmiejących się z każdej pomyłki... I nauczycieli! To okropne. Ja nie chcę występować! -Camila spanikowała.
-Co się stało? -do wystraczonych dziewczyn podszedł Maxi.
-Jak to co?! Już za trzy dni występ! -Fran podniosła się i dygotała cała ze strachu.
-Oj, dziewczyny! Nie mówcie, że się stresujecie? Chodźccie. -Maxi objął Fran i Cami. -To kolejny występ, nie ma co się bać. Będę z wami! -chłopak puścił oczko i tym samym rozluźnił atmosferę.
-Dzięki, Maxi. Chyba trochę nas poniosło... -powiedziała Cami.
-I to jak! -roześmiała się Fran.

Godzina 13:45, kolejne zajęcia już się rozpoczynają -zabrzmiał głos robota z magnetofonów

-Jeszcze nie przyzwyczaiłam się do tych robotów. U nas to lekcje są o różnych porach, a na przerwę obiadową dzwoni dzwonek. Chociaż, jak wyjedziemy... Będzie mi brakować Claire. -powiedziała Cami.
-Claire? -spytał zdziwiony Maxi.
-Tak nazwałyśmy tego robota! -zachichotały Fran i Cami.
Spokojnym krokiem przyjaciele weszli do klasy.

                                                                 ***Później, 15:13***

-Ale piękne niebo! Co prawda zachmurzone, ale... Ma swoje uroki. -powiedziała Viola.
Razem z Leonem szła alejką wpatrując się w niebo. Trzymała go mocno za rękę, jakby bała się, że ktoś jej go zabierze.
-Patrz, małpa na rowerze z lodem w ręku! -wskazał Leon na jedną z chmur.
-Rzeczywiście! A to pies goniący smoka! -zaśmiała się Viola.
-Ja tam widzę smoka zjadającego słonia. -odparł Leon.
-Ciekawe, co robią nasi przyjaciele. Nigdzie ich nie ma! -Viola zmieniła temat.
-Może są na przymiarce... -odparł Leon.
-Przymiarka! -krzyknęli obydwoje i pobiegli w stronę studio.

                                                                      ***Studio 21***

-Przepraszamy za spóźnienie! -Viola i Leon wpadli zdyszani do sali.
-O, nasi spóźnialscy! -powiedziała Ludmiła złośliwie.
-Wejdźccie, Francesca ma już dla was stroje! -odparła Andrea, która miała na głowie fioletową perukę, na oczach ogromne, pomarańczowe okulary, doczepione rzęsy oraz niebieski kombinezon.
-Chodźccie! -zawołała ich przyjaciółka. -To ubranie dla Violi. Mamy takie same! Wyglądam jak manekin, prawda? -Fran przyłożyła sobie ubranie do ciała.
-A dla mnie? -wtrącił Leon.
-Leży tam. -Fran wskazała drugi koniec stołu.
Leon pobiegł za strojem. Znalazł go.
Było to przebranie tancerza ulicznego. Jak wszyscy inni, miał też ubranie w kolorach fioletu i zieleni -na piosenkę końcową.
-Cześć, Leonku. -Leon poczuł jak przeszywa go prąd.-Masz już swój strój? -dziewczyna pogładziła jego ramiona.
-Nie mogę teraz gadać, cześć. -powiedział wywiązując się z rozmowy.
-Oj, nie bądź taki, jeszcze niedawno wyznawałeś mi miłość. -Ludmiła podeszła bliżej.
-Pomyliłem się co do ciebie. Uczucie już przeminęło, rozumiesz? -Leona przepełniała złość.
-Przyznaj, że coś do mnie czujesz. -blondynka pogładziła delikatnie jego tors.
-Ludmiła, odejdź! -Leon wściekł się.
-Dalej nie? -szepnęła mu do ucha, tak, że poczuł jej oddech.
-Cześć, Ludmiła. -nagle, obok Leona pojawiła się Viola. -Mam coś do omówienia z Leonem. -uśmiechnęła się.
-Wrr... -warknęła Ludmiła i odeszła.
-Violetta, ja... -Leon zaczął się tłumaczyć.
-Oj, przestań, przecież znam Ludmiłę. -powiedziała z błyskiem w oku. -Myślisz, że to będzie pasować do tego? -Viola wskazała dwie części garderoby przy sobie.
-Ładnemu we wszystkim ładnie. -powiedział chłopak przysuwając dziewczynę do siebie.
-Ej, Leon, ja się pytam poważnie! -odparła Viola powstrzymując śmiech.
-Zapytaj się Camili, ja się na modzie nie znam.
-Nie, wcale! -odparła Viola idąc w stronę przyjaciółki.

                                                         ***Tymczasem, Buenos Aires***

Angie właśnie weszła do domu zamykając za sobą drzwi. W ręku miała jakieś książki, a na ramieniu ciężką torebkę. Rzuciła swoje rzeczy na sofę i od razu udała się w kierunku gabinetu Germana.
-Hihihi! -usłyszała czyichś chichot.-German, nigdy nie słyszałam lepszego żartu!
-Oj, Valencio, gdybyś poznała Olgę lepiej, znałabyś ich więcej! -odparł German.
Angie chrząknęła.
Stała w drzwiach i widziała przed sobą swojego szwagra, Germana, i przyjaciółkę, Valencię, którzy siedzą obok siebie i bawią się w najlepsze.
-Yyy... To ja już pójdę. -zakłopotana Valencia wyszła z pokoju. -Pa, German! -pożegnała się z mężczyzną.
-German, przepraszam, że wam przeszkodziłam, ale potrzebuję informacji na temat nowych wymagań edukacyjnych dla Violi. Podobno jakieś napisałeś. -powiedziała Angie.
-Nie, nie przeszkadzasz, my tylko... Proszę. -powiedział szybko German wręczając Angie stos kartek.
-Jakby coś, to będę u siebie. -powiedziała i wyszła.
Czuła się dziwnie, kiedy widziała, że German był tak blisko z Valencią. Może i powiedziała mu 'nie', ale... Poczuła się jakoś bardziej kobieco, kiedy dowiedziała się, że podoba się Germanowi. Podobało jej się to. Może i nie odwzajemniała zbytnio jego uczucia, ale... zaczęło jej go brakować.
-Muszę zadzwonić do Pabla. -powiedziała mamrocząc pod nosem.-Halo? Pablo? -włączyła się poczta głosowa. -Nie umiem sobie poradzić bez ciebie. Brakuje mi twoich cennych porad, optymistycznego nastawienia... Nie radzę sobie z tym wszystkim. Nie powiedziałam ci o jednym.  -Angie pociągnęła nosem. -German powiedział mi, że coś do mnie czuje. Wyznał mi to chyba dwa tygodnie temu, kiedy pojechaliście... Może wtedy jeszcze byliście? Nie pamiętam. Powiedziałam mu, że nie odwzajemniam jego uczuć, chociaż, to nie była zupełnie prawda. Czułam, że to nie w porządku, być z mężem mojej zmarłej siostry. Odkryłam moje uczucie co do ciebie... Jednak pojawiła się moja przyjaciółka, Valencia. Ona zakochała się w Germanie, on też darzy ją uczuciem. Poczułam, że... brakuje mi tego, jak German ubiegał się o moje względy, brakuje mi tego. Nie wiem, czy w końcu poczułam coś do niego, ale... Tęsknię za tym. Tęsknię też za tobą. Pogubiłam się w tym wszystkim, potrzebuję kogoś, kto mi pomoże! -załkała. -Pablo, przepraszam, że tak ci się zwierzam, było mi to potrzebne. Chociaż cię nie ma po drugiej stronie, to wiem, że zrozumiesz mnie, kiedy odsłuchasz ta wiadomość. Przykro mi, że mówię ci o tym wszystkim w ten sposób, ale dłużej już nie wytrzymam. Czuję, że... Tylko z tobą mogę tak porozmawiać. Myślę też, że... zakochałam się. Pokochałam kogoś i tą osobą jest...
-przerwała, bo usłyszała czyichś głos za plecami. Szybko wytarła twarz, nienawidziła płakać. Czuła się wtedy taka... bezsilna.
-Angie? -gwałtownie odwróciła się.

                                                                 ***Wieczorem***

-Jejku, jakaś wiadomość. -powiedział Pablo. -Ktoś mi się nagrał? Niemożliwe! -zaśmiał się sam do siebie i włączył wiadomość.
Kiedy usłyszał pierwsze słowa tego monologu Angie, uśmiechnął się. Jego ciało przepełniało wewnętrzne ciepło. Później usłyszał, że German zakochał się w Angie, ona mu odmówiła... Odetchnął z ulgą. Z każdym kolejnym słowem coraz bardziej był smutny. Słyszał płacz Angie, jej żale, które właśne mu powierzyła, a na końcu... Jej wyznanie. "Kocha kogoś. German czy ja?" -myślał. Wyłączył telefon i usiadł na ławce. Głęboko odetchnął. Łza spłynęła mu po policzku. "To German. Ona kocha Germana." -główkował.
Siedział na tej ławce kilka minut, może godzin... Stracił rachubę czasu. Pochłonięty myślami, tym, że jest tak daleko od swojej miłości, tej jedynej, która prawdopodobnie kocha Germana... Nie potrafił się skupić nawet na spadającym liściu z drzewa.
-Jestem beznajdziejny. -wstał i szybkim krokiem poszedł do hotelu.

                                                             ***Tymczasem***

-Jejku, jakie to przerażające! Tak bardzo denerwuję się tym przedstawieniem, ale wierzę, że będzie dobrze, prawda? Maxi na szczęście mnie uspokoił trochę... Nie mogę się już doczekać! Reflektory, stroje, ta atmosfera... Dam z siebie wszystko! Przyjdziesz, prawda? Ale nie mam pojęcia co na siebie włożyć! Wiem, że będziemy mieli stroje, ale na koniec jest ta piosenka kończąca występ. Wszyscy mają być na zielono - fioletowo! Muszę coś znaleźć w swojej szafie... Jeszcze zostaje sprawa... -Francesca wygłaszała swój monolog już kilka minut. Fabian wsłuchiwał się w jej każde słowo i potakiwał lub kręcił głową.
-Francesca... -powiedział w końcu. -Zostaniesz moją dziewczyną? -spytał wyciągając kwiaty zza pleców.
-Hę?! -Fran zabrakło słów.
Po raz pierwszy od piętnastu minut.

                                                                  ***Na soku***

-Nie pogadasz z nim? -pytały podekscytowane Camila i Viola.
-Oj, zepsułabym cały plan! -powiedziała Naty spoglądając na Tomasa siedzącego kilka stołów dalej.
-Nie wymyślaj! Przecież wszyscy wiemy, że lecicie na siebie. -roześmiała się Cami.

Kilka stołów dalej

-Idź do niej! -mówił Leon.
-Przecież inaczej się nie dowie. -ponaglał Maxi.
-Ale ona nie chce być ze mną. -mówił zmarnowany Tomas.
-Twoja piąta klepka chyba zgubiła się po drodze! -powiedział Leon.
-Pójdę jej poszukać... -Tomas chciał uciec z baru.
-Jejku, czy wy już zawsze będziecie przed sobą uciekać? -powiedział Maxi.
-O, idzie. -Leon oparł się o krzesło.
-Yyy... -Naty odwróciła się, nagle zabrakło jej odwagi. Jej przyjaciółki uniosły kciuk w górę. -Tomas, może...
-Chciałabyś może soku? -zaproponował Tomas.
Natalia rozpromnieniła się.
Leon i Maxi powoli wycofali się z baru i usiedli przy Camili i Violettcie.
-No mówię wam, będą razem! -szepnęła Cami.
-Tylko to są takie wstydliwe osoby, że im nawet "cześć" przychodzi trudno! -śmiał się Maxi.
-Nie przesadzaj! Patrz jak rozmawiają. Nie brakuje im tematów. Jest coś na rzeczy! -śmiała się Cami.
Leon i Violetta słuchali przyjaciół trzymając się za ręce. Kiedy byli obok siebie, zapominali o całym świecie...
-Patrzcie, kto idzie. -powiedziała Cami.
-Ludmiła i Marcelo... Aż się boję. -odparł szczerze Maxi.



***
Fajny?
Oby!
Dłuższy niż zwykle, miałam wenę *.* Na Dzień Dziecka dostałam nową komórkę!!! Nokia Lumia 800 ^^ Heheszki :D A wy?
Jejku, mnie się marzy pamiętnik Violetty :D
GŁOSUJCIE W SONDACH!!! Potrzebne mi są wasze opinie ;)
Jejku, jesteście świetni! Już 130 komentarzy pod wczorajszym postem?! WOW! Dzięki, wielkie ;***
Proszę was bardzo, abyście nie przeklinali na siebie, ok? ;) A i odnośnie Angie... Będzie, ale w umiarkowanych ilościach -jak teraz, czasem może być jej trochę więcej, jak mam na nią wenę ;)
Ok?
Leonettatorki? Meldować mi się! Gdzie jesteście? Alex Verdas? Teddy? Martuula? Ciasteczkoo ;p ? Cornelia Stoessel? Ewcialin? livcia? Leonatorka? Violetta Castillo? I inne kochane Leonettatorki? Wracajcie!!! ;*
Oczywiście dziękuję za Angielerki i inne fanki :)
Macie pomysły? Piszcie!
Pojawiły się pytania, czy czytam wszystkie komentarze. Oczywiście, że tak! Na niektóre odpowiem, na inne nie. Jeśli koniecznie chcecie odpowiedź, wspomnijcie o tym w komentarzu ;) Nie martwcie się, nic mi nie umknie! ;*
PS: W następnej notce niespodzianka! ;)
Buziaki,
Zuzka.