Rozdział 41

Kiedy Violetta i Leon patrzyli w niebo, nagle Leon wpadł do dziury. Była czarna i wybita w ziemi. Idealna dla małych zwierząt- było w niej ciasno i oczywiście była mało zauważalna. Leon zawisł trzymając się powierzchni. Chciał się podciągnąć.
-Pomogę Ci!-powiedziała Violetta wyciągając rękę w stronę Leona.
Jej piękne włosy powiewał wiatr. Leon zauważył to, ale chciał się skupić na tym, aby nie spaść dalej do dziury.
-Pomóż mi!-powiedział.
-Podaj mi rękę!-Violetta schyliła się do niego i złapała jego spoconą dłoń.
Dotykali swoich dłoni, czuli siebie, drugą osobę, tą aurę, która ich otacza.
-Teraz powoli cię wciągnę...-mówiła Violetta chcąc wyciągnąć Leona.-Uważaj...
-Aaa!-krzyknęli oboje.
Pozostali, idący przed nimi odwrócili się, widząc brak przyjaciół.
Violetta nie potrafiła unieść Leona, podciągnąć go i... wpadła razem z nim do dziury.
Pierwszy wpadł Leon, obijając się niezauważalnie. Potem na niego wpadła Violetta.
W dziurze było tak ciasno, że musieli się do siebie przytulić, chociażby dotykać. Czuli swoje oddechy, bicie serca, każde chrząknięcie.
-Co teraz?-spytała Violetta.
-Nie wiem... Chyba zauważyli, że nas nie ma, prawda?-powiedział Leon.
-Raczej usłyszeli... tak głośno krzyknęliśmy!-zaśmiała się Violetta.
Prawie razem roześmiali się, kiedy przypomnieli sobie, jakie stosunki ich łączą.
-Ekhem, no...-chrząknął.
-To tak... Ten, tego...-zakłopotała się.
-Leon?! Violetta?!-uwięzieni usłyszeli krzyki Camili i pozostałych przyjaciół. Westchnęli z ulgą.
-Tu jesteśmy! Tutaj!-krzyczeli.
Naty podbiegła do dziury i zwołała.
-Tutaj? W tej dziurze?
-Tak!-odkrzyknęli jednocześnie.
-Tutaj są!- Natalia zawołała pozostałych. Podbiegli do siedzących w dziurze.
-Jak się tam znaleźliście?-zdziwiła się Fran.
-Próbowałam wyciągnąć Leona, który wpadł wcześniej i tak jakoś... sama też wpadłam.-oznajmiła Viola.
-Dobra, ja i Maxi zostaniemy...-zaczęła Fran.
-A my pójdziemy poszukać czegoś, aby was wyciągnąć.-zakończyła Camila.
Przyjaciele rozeszli się.
       
                                                                 ***W dziurze***

-To co? Może wejdziesz na moich ramionach? Pomogę ci się wspiąć.-zaproponował Leon.
-Nie zostawię cię tu samego.-odparła dziewczyna i posłała chłopakowi niepewny uśmiech.
-Violetta, ja...-zaczął.
-Tak nie może być. To przez Ludmiłę, nasz związek zakończył się. Ja wcale tak nie myślę! To co było napisane na tej kartce, to przeszłość. Pisałam to wtedy, kiedy zerwałeś ze mną i chciałam o tobie zapomnieć. Ale nie da się zapomnieć o tobie i twoich pięknych oczach, burzliwych włosach, uśmiechu... Tym wszystkim czym mnie obdarzasz! Nie potrafię żyć bez twojej bliskości, Leon. Ja... kocham cię!-wyrzuciła Violetta.
Leon siedział oniemiały. Objął dziewczynę.
-Leon, ja naprawdę nie potrafię sobie bez ciebie poradzić...-oznajmiła Violetta.
-Ale czy to ma sens? Wrócić do siebie, skoro co chwilę są jakieś sprzeczki? Raz z Ludmiłą, teraz to... Wcześniej nie potrafiliśmy dojść do porozumienia, Violetto, czy to ma sens?- Leon popatrzył na nią pytająco.
-Oczywiście, że ma! Możemy spróbować jeszcze raz!-nalegała.-Leon... wróć do mnie.
-Violetta, ja naprawdę nie wiem czy...-powiedział Leon, ale Violetta przerwała mu całując go.
Namiętnie musnęła jego usta, które wciąż nie były zdecydowane, czy odwzajemnić pocałunek, czy powiedzieć "wrócę". Po kilku sekundach, jednak namiętnie całowały usta Violetty, które były spragnione Leona.
-Teraz już wiesz?-spytała Violetta kończąc pocałunek.
-Tak. Wiem, że... ja też nie potrafię normalnie funkcjonować bez ciebie.-odparł Leon i przytulił Violettę.
-Ej, co wy am się nie odzywacie? Wołam was i wołam!-krzyknęła Fran schylając się do dziury.
-Uważaj, bo wpadniesz! A nie odzywaliśmy się, bo... toczył tu się bardzo poważna rozmowa.-Violetta zerknęła kątem oka na swojego chłopaka.
-Bardzo.-potwierdził Leon i oboje wybuchnęli śmiechem.
-O co chodzi?-Francesca nie była w temacie.
-Jak to o co? Pogodzili się. Nie zauważyłaś?-odparł Maxi skubiąc słonecznik, a potem również roześmiał się.
-Co ty taki obeznany?-Francesca udała, że się obraża, a potem dołączyła do pozostałych, śmiejąc się razem z nimi.
-Trzeba wymyślić, jak stąd wyjść.-odparła Violetta, po dłuższym czasie.
-No, brawo!-zakpił Leon.
-Ej, ja tu staram się myśleć! Co robić, co robić?-Violetta drapała się po głowie.
-Jak ty słodko marszczysz nos, kiedy myślisz.-odparł Leon chichocząc.
-Co?-Violetta zaśmiała się.
-No co! Przyglądam się mojej dziewczynie.-Violetta zarumieniła się.

                                                             ***Tymczasem***

-Co zrobimy?-Fabian przeciskał się przez krzaki.
-Nie wiem! -Andres wzruszył ramionami.
-Ty nigdy nic nie wiesz!-odparła Naty.
-Już lepiej z twoją nogą, niedorajdo?-odparł Andres.
-Lepiej, bezmózgowcu.-odparła Naty.
-Denerwujecie nas tymi przekomarzaniami!-krzyknął Braco.
-Ale to tylko żarty.-roześmiali się.
-Dobra, mów Camila co robimy, bo oni nie kontaktują.-odparł Tomas. Bardzo martwił się o Violettę.
-Musimy znaleźć coś, dzięki czemu będziemy mogli ich wyciągnąć. Coś, co nie wyślizgnie się nam z rąk...-Camila myślała na głos, krążąc po lesie.
Mijali właśnie ogromny dąb korkowy oraz inne podobne drzewa. Obok nich rosły różne krzaki. Gromadka przyjaciół zrywała z nich owoce, aby coś zjeść. Słyszeli śpiew pobliskich ptaków, którymi byli lirogony, jaskółki, słowiki, skowronki. Co chwilę jakiś przelatywał im przed oczyma. Szli po brązowej, suchej ziemi obrośniętej wyschniętą trawą. Co jakiś czas na drodze pojawiał się korzeń z pobliskiego drzewa. Gałęzie z drzew plątały im się między nogami. Słońce miało być jeszcze w tym miejscu około godziny Została im godzina na wyciągnięcie ich z tarapatów. Po ciemku nic nie zdziałają.
-Heredia!-krzyknęła Camila. Pierwszy raz odezwała się do przyjaciela po nazwisku.-Przesuń ten głaz, może coś za nim będzie.-odparła.
-Jestem Tomas...-odpowiedział nieśmiale.
-Przepraszam, Tomas, po prostu moja przyjaciółka jest tam uwięziona, bardzo się o nią boję...-wyjaśniła.
-Jest z Leonem.-dopowiedziała Naty. W tej chwili Tomas przesunął ogromny głaz, którego nie uniósłby żaden tak młody chłopak bez pomocy. Był pod wpływem emocji. Kiedy Naty przypomniała mu, że Viola jest z Leonem, Tomas zdenerwował się i swoją złość przelał na siłę.
-Łał, brawo!-Camila klasnęła w ręce i pobiegła w krzaki. -Mam!-krzyknęła wyciągając lianę.
Liana była dość długa. Może i obrośnięta gąszczem, ale idealna.
-Super! Wracamy po nich!- Naty pobiegła pierwsza.
Kiedy wrócili już zapadł zmrok. Wyciągnęli latarki z plecaków i oświecili sobie drogę.
-Co tak długo?-Francesca i Maxi podnieśli się z miejsc.
-Stąd do końca lasu jest kawał drogi!-odparli zdyszeni.
-Dawajcie to, co przynieśliście!-Francesca wyrwała im z ręki lianę i wrzuciła do dziury, w której znajdowali się jej przyjaciele.
-Wchodźcie pojedynczo! Aby liana się nie zerwała!-ostrzegł ich Braco.
-Panie przodem.-Leon posłał Violettcie promienny uśmiech, a ta wspięła się na lianę.
Przyjaciele pomogli ją wyciągnąć, a potem wyciągnęli również Leona.
-Udało się! Żyjemy!-Violetta wpadła w objęcia przyjaciół.
-Teraz chodźmy nad ten wodospad! Która godzina?-spytał Maxi.
-Czekaj, sprawdzę... 21:38. Co?!-krzyknęła Camila trzymając telefon w dłoni.
-Nie, nie, nie! Statek nam uciekł!-krzyknęła Viola.
Wszyscy pędem pobiegli na plażę.
-Nie ma. Cudownie. Nie ma!-Camila załamana zsunęła się na piasek.
-Czekaj, masz numer do tego bossmana?-spytał Braco.
-Tak! Zadzwonię po niego.-Camila wykonała telefon.-Cudownie.-odparła ironicznie po zakończeniu rozmowy.- Po 22:00 statki nie mogą wyruszać z portu. Może wypłynąć dopiero o 7:00... jutro!
-Czyli około ósmej  będzie tutaj?-wszyscy przerazili się na myśl spędzenia tutaj nocy.

                                                       ***W tym samym czasie, Buenos Aires***

-German...-Angie oparła się o drewnianą framugę drzwi jego gabinetu.
-Tak, nie martw się, już nie będę naciskał.-German przewidział jej pytanie. Nawet nie oderwał wzroku znad komputera, tylko dalej przesuwał kolejne strony internetowe.
-Ale ja chyba zmieniłam zdanie.-powiedziała Angie.
German poruszył się wylewając swoją mocną kawę na leżące na biurku dokumenty.
-German! Pomogę ci!-pobiegła do niego trzymając ściereczkę w ręku.
-Czyli.. jednak chciałabyś ze mną być?-powiedział German składając dokumenty.
-Nie! Nie w tej kwestii zmieniłam zdanie! Zmieniłam zdanie, że nie musimy ukrywać swoich uczuć do siebie, bo jesteśmy rodziną. Oczywiście, jeśli jakieś uczucia darzysz do mnie...-powiedziała Angie ścierając biurku.
-Eee.. To dobrze, że zmieniłaś zdanie. Wybacz, ale mam zaraz pilne spotkanie.-German wyszedł z gabinetu.
Posmutniał, kiedy okazało się, że Angie go jednak nie kocha. Znowu. Znowu się zawiódł, choć Angie powiedziała mu jasno 'nie'.
German smutny wyszedł z domu. Musiał wyjść na świeże powietrze, aby to wszystko przemyśleć. Zawsze, kiedy miał problem siedział na świeżym powietrzu. Przy okaxji czekał również na spotkanie, mające się odbyć w pobliskiej restauracji.





***
Fajny?
Oby!
Postarałam się zmieścić w waszym przedziale godzinowym :3
Macie! ;)
Macie jakieś pomysły? Piszcie!
A i ten cały rozdział wymyśliłam sama, ale moje przyjaciółki podsunęły mi dwa pomysły :)

https://www.facebook.com/pages/Violetta-forever/460854230664261?ref=hl -wpadajcie i lajkujcie mój fanapge o Violettcie :) Gry i zabawy, zdjęcia, konkursy :3 Dla każdego Violettanatorsa (moja nazwa, sama wymyśliłam! Nie kopiować ;p). Lajkuj i baw się!
Buziaki,
Zuzka.