Rozdział 33

-Ty mów pierwszy.-zadecydowała Violetta.
-Dobrze, więc... Popełniłem błąd. Nie wiem dlaczego tak postąpiłem, po prostu... Chyba bałem się większego zaangażowania. Zanim spotkałem ciebie nie miałem takich poważnych związków. Nie byłem aż tak zakochany i chyba bałem się tego, że źle coś zrobię... Violetta, wybacz mi!-Leon wyjął zza pleców różę.
Violetta zarumieniła się i spojrzała w oczy Leona.
Przypomniał jej się ból, który odczuwała po zerwaniu.
Bała się zaryzykować.
Powąchała kwiat i spojrzała na Leona.
-Właśnie chciałam ci powiedzieć, że chociaż zostawiłeś mnie, to nie potrafię o tobie zapomnieć.-powiedziała z uśmiechem na twarzy.
-Wróć do mnie, proszę!-Leon złapał dziewczynę za rękę.
Ona odparła tylko:
-Przemyślę to.- i weszła na górę.

                                                       
                                                             ***W pokoju Violetty***

Violetta siedziała na łóżku i czytała swój pamiętnik. Czytała wpisy o Leonie, o ich wspólnych randkach, pierwszym pocałunku...
Do pokoju weszły Camila i Francesca.
-Cześć! Już lepiej, słonko? Szukałyśmy cię wszędzie!-mówiła Camila, a Francesca kiwała głową.
Usiadła obok Violetty i przytuliła ją.
-Chce, żebyśmy wrócili do siebie.
-Kto, Leon?-spytała Francesca.
Violetta kiwnęła głową.
-Zabiję gnojka.-mówiła Camila.
-Spokojnie... Tak naprawdę, to to wszystko to był spisek Ludmiły. Chciała omotać Leona, zranić go, kiedy sama mu odmówi i zrani go, jak on ją. Rozmawiałam z nią przed pokojem.Wiecie, po prostu zemsty to jej specjalność.-wyjaśniła Violetta.
-W takim razie przeprosił cię i chce do ciebie wrócić?-spytała Fran.
-Tak.
-To... to... cudownie!-odparła Fran.
-Ale nie możesz tak od razu. Potrzymaj chłopaka w niepewności. Niech się teraz o ciebie stara, a co!-poradziła jej Camila.
Violetta zaśmiała się i wszystkie wyszły z hotelu na sok do pobliskiej kawiarni.

                                                                   ***Tymczasem***

-Cześć, Leon!-do Leona podeszła Ludmiła.
-Ludmiła...-Leon zakłopotał się.
-Myślisz, że jest mi przykro? A skąd! Śmieję się z ciebie, bo teraz czujesz się tak samo jak ja, po tym jak ze mną zerwałeś. Może za mną tęsknisz? Nawet jeśli nie, to i tak cieszę się, że jest ci głupio, masz do siebie żal oraz, że... jesteś pośmiewiskiem całej szkoły! -zakpiła Ludmiła.
-Czyli ty tylko się mściłaś?-Leon posmutniał.
-Miałabym wrócić do kogoś kto mnie zranił? Nigdy. Nie znasz mnie? Nie wiesz, że lubię się mścić? W takim razie jeszcze raz przestudiuj moją biografię.-odparła wyciągając okulary przeciwsłoneczne ze swojej torebki.
-Skoro tak, nie będę grał z tobą w tym przedstawieniu! Nie mógłbym grać zakochanego przy twoim boku!-mówił Leon.
-Ale przyznaj, że jesteś...-Ludmiła złapała go delikatnie za podbródek, zbliżyła do niego twarz i zaśmiała się szyderczo. Potem odeszła szybkim krokiem.

                                                            ***Pokój Ludmiły i Naty***

-Naty, przynieś mi te różowe buty z szafki, te gryzą się ze spodniami!-Ludmiła siedziała na łóżku i wybierała buty na następny dzień.
-Już, Ludmi.-bąknęła Natalia i wyciągnęła buty z szafki.
-Idealne!-ucieszyła się Ludmiła.
-W końcu musisz dobrze wyglądać na próbie...-zasmuciła się Natalia.
-Jakiej próbie? Teraz, kiedy głównej roli nie ma Leon, nie będę miała co robić! Lepszą rolę mogę dostać w teatrze obok.-zakpiła Ludmi.
-Jak to?! Leon nie gra głównej roli?!-Natalia ożywiła się.
-Nie. Słuchasz mnie czy nie?-spytała blondynka.
Natalia uśmiechnęła się, myśląc, że teraz główną rolę dostanie Tomas.
Wyobrażała sobie, jak z nim tańczy na scenie, grając główną rolę.
-Co o tym myślisz?-z zamysłu wyrwała ją Ludmiła pokazując nowe bransoletki.
-Piękne! Jak Tomas...-rozmarzyła się Natalia.
Ludmiła usadowiła się na łóżku i po krótkiej chwili powiedziała:
-Nata, zastąp mnie!
-Co?!-Natalia podniosła się z łóżka.
-Wiem jakie to dla ciebie ważne, możesz zagrać tą rolę. Ty tyle rzeczy dla mnie robisz, masz tę jedną, a teraz przynieś mi wody!-zarządziła Ludmiła.
-Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Jesteś najlepszą przyjaciółką!-mówiła przytulając Ludmiłę.
-Ekhem! Woda.
-Już idę, Lud.-odparła Natalia i poszła po wodę.

                                               ***Następnego dnia w studio***

-Pablo, chciałbym zrezygnować ze swojej roli!-zgłosił się Leon.
-Ale... dlaczego?-spytał nauczyciel.
Leon spojrzał na Ludmiłę i odparł:
-Z powodów osobistych.
-Rozumiem... W takim razie...-nie dokończył.
-Pablo, Pablo, Pablo!-zawołała Ludmiła.-Ja chciałabym oddać swoją rolę Nacie.
Wszyscy w klasie byli poruszeni.
Najpierw Leon, teraz ona? O co chodzi?
-Jejku... Dobrze, dobrze. Natalia, przejmujesz rolę Ludmiły, a ty Tomas zajmujesz rolę Leona.-zarządził Pablo i przeszedł do lekcji.
-Leon, dlaczego zrezygnowałeś?-do chłopaka podeszła Violetta.
-Nie mógłbym grać u jej boku, wiesz co by się stało... Wolę grać mniejszą rolę i nie ryzykować kolejnym błędem.-pogładził ją po policzku.
Violetta delikatnie uniosła kąciki ust i poszła do Francesci.

                                                        ***Po szkole, na próbie***

-Ustawcie się proszę! Tomas, ty będziesz śpiewał swoją piosenkę. Nata, ty poćwicz jeszcze z Violettą i Andreą piosenkę "Te creo" i bierzemy się za próby do nich. Jak narazie, chciałbym usłyszeć waszą wersję "Voy por ti".-zarządził Pablo.
Na scenę weszła Natalia.
Serce biło jej szybciej niż zawsze.
Bała się, że ktoś to usłyszy, że zaraz serce wyskoczy jej z ciała.
Nie słyszała kompletnie nic, była skupiona na Tomasie.
Ciemny brunet wchodził na scenę.
Miał na sobie starte dżinsy i t-shirt. Oczywiście nosił też jego charakterystyczny wisiorek. Na plecach miał gitarę schowaną w pokrowcu. Szybko położył ją w kącie sali i ustawił się do próby.
Natalia przyjęła pozę manekina i czekała na rozpoczęcie próby.
Zabrzmiały pierwsze nuty piosenki.
Tomas zaczął śpiewać patrząc prosto w oczy Natalii. Serce podchodziło jej do gardła, zaraz miała z nim zaśpiewać. Bała się, że nie wyjdzie.
Kiedy nadeszła jej kolej, nie potrafiła wydobyć z siebie głosu.
-Co się dzieje, Nata?-spytał Tomas i objął dziewczynę ramieniem.
Od razu poczuła się lepiej i uśmiechnęła się.
-To chyba ten stres...-skłamała.-Zacznijmy od początku.
Tym razem wyszło świetnie.
Jej głos połączony z głosem Tomasa brzmiał olśniewająco.
Uśmiechali się do siebie podczas próby przez cały czas.
Wszyscy weszli do sali posłuchać kto tak śpiewa. Nie wierzyli, że to Nata ma tak piękny i melodyjny głos, a zawsze go ukrywała.
-Brawo, brawo!-zaczął Pablo.
Rozbrzmiał długi i głośny aplauz.
Natalia zarumieniła się, a Tomas szczęśliwy z sukcesu, przytulił ją. Ona obdarzyła go uśmiechem i poprawiła włosy.

                                                  ***Tymczasem, Buenos Aires***

-Tak, tak. Też za tobą tęsknię... Jeszcze dwa tygodnie, ale ja już nie wytrzymuję bez ciebie. Kiedy znów mnie przytulisz?-Angie rozmawiała przez telefon.
German stał pod drzwiami i przysłuchiwał się jej rozmowie.
"Ona ma kogoś?"-zdziwł się.
Kiedy zakończyła rozmowę, German wszedł do pokoju.
Nigdy nie był tak odważny jak teraz.
-O, German! Coś się stało?-uśmiech nie schodził jej z twarzy.
-Musimy porozmawiać.-Germanowi było przykro. Zabolało go serce, kiedy usłyszał, że Angie tęskni za kimś, że... ma kogoś. Przecież to on jest kimś dla niej, prawda?
-O czym?-Angie zdziwiła się.
-O nas.-powiedział poprawiając marynarkę.

                                                     ***Wieczór, hotel w Madrycie***

Dziewczyny siedziały na swoich łóżkach i rozmawiały ze sobą. Jadły popcorn, czytały magazyny dla nastolatek, śmiały się, plotkowały.
Camila, szczęśliwa z Maxim, cały czas o nim mówiła. Francesca była zdezornientowana-od jakiegoś czasu nie rozmawia z żadnym z chłopców. Violetta nic nie mówiła o sobie, dziewczyny wszystko doskonale wiedziały.
-Wiecie co, chodźccie, zrobimy sylwetkę wymarzonego faceta!-zaproponowała Camila.
-Świetny pomysł, Violetta, weź magazyny z półki.-powiedziała Fran i weszła na łóżko Camili.
-Już, już.-zaśmiała się Viola.
Nagle przyszedł do niej sms.
-"Wyjrzyj przez okno".-przeczytała na głos.
-Od kogo?-spytały dziewczyny.
-Od Leona...-Violetta wstała i podeszła do okna.
Odsunęła fioletową firankę i spojrzała za okno.
Ujrzała porozrzucane róże ułożone w kształt serca i stojącego w nich Leona trzymającego kartkę: "Zostaniesz moją dziewczyną... znowu? :)"
Violetta uśmiechnęła się do Leona i pokazała mu znak "zaczekaj".
Camila i Francesca wepchnęły się obok Violi, aby zobaczyć co jest za tym oknem.
-Łał... Ale słodko!-mówiła Fran.
-Zachowaj dystans.-powiedziała Camila.
Dziewczyny zaczęły się przekrzykiwać.
-Nie pomagacie mi!-Violetta krzyknęła w końcu.
-Mamy odmienne zdania... Musisz zdecydować.-odparła Cam.
Violetta westchnęła głęboko i wzięła kartkę z szafki. Markerem napisała odpowiedź i wystawiła ją przez okno. Okazało się, że...




***
Głosujcie w ankiecie!
Proszę o pomysły:) Co prawda, jest ich trochę od was, ale niektóre przypominają opowieści z innych blogów, inne nie są zbyt ciekawe i nie dałoby się ich długo prowadzić. Dajcie czadu i pomóżcie mi :D
Fajny rozdział?
Oby!
Sorki, że dopiero dzisiaj wstawiłam, ale w sobotę byłam na wyczieczce, a potem na zakupach, a w niedzielę byłam na Komunii mojej kuzynki... Ale napisałam dłuższy, spodobał się?
Wpadajcie na mój fanpage: https://www.facebook.com/pages/Violetta-forever/460854230664261?ref=tn_tnmn o Violettcie! Lajkujcie i bawcie się :)
Buziaki,
Zuzka.