Rozdział 23

-O czym, słonko?-spytał Niall.
-Widzisz... Myślę, że...-Fran krępowała się nieco.
-Że?
-Że powinniśmy zostać przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi.
-Fran, kochanie, co się stało?-Niall przybliżył się do Francesci i położył rękę przy jej twarzy.
-Nic. Po prostu mieliśmy spróbować... I nie wyszło. Jesteś naprawdę super chłopakiem, ale sądzę, że nie dla mnie. Może ktoś inny będzie w tobie zakochany po uszy, ale ja...
-Ale ty nic nie czujesz?-Niall usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach.
Francesca niechętnie kiwnęła głową.
-Tak.-w końcu powiedziała.
-Dla kogo mnie zostawiasz?-spytał Niall po długiej ciszy.
-Co?
-Nie zostawiłabyś mnie przecież, gdyby nie spodobał ci się jakiś chłopak, prawda?!
-No tak... Niall, nie mówmy już o tym. Dziękuję ci za to co dla mnie zrobiłeś.-powiedziała Francesca całując Nialla w policzek i szybko wyszła z jego pokoju.
Za drzwiami powiedziała pod nosem:
-Już po wszystkim. Ale czuję taki ból... Taki ból o tutaj...-i wskazała na serce.

                                                          ***Tymczasem***

Leon siedział na łóżku w pokoju, który dzielił z Andresem, Maxim, Braco i Zaynem.
Do pokoju wszedł Braco i Maxi.
-Było super!-mówił Maxi.
-Taka świetna woda... Dawno nie byłem na takim świetnym basenie! Musisz iść Leon!-powiedział Braco.
-W ogóle widziałeś Leon jaka akcja działa się na basenie?-zaczął Maxi. Leon zaprzeczył.-Nasza pływaczka, Ludmiła zaczęła się topić! Wyobrażasz sobie?! Ona! Ratownik był na przerwie, a Ludmiła się topiła! Na szczęście w pobliżu była Violetta. Szybko skoczyła do wody, aby jej pomóc. Nie rozumiem tylko reakcji Ludmiły! "Violetta, nie top mnie?!" Dziwne.
Leon podniósł się z łóżka i szybko wyszedł z pokoju.
-A temu co?-zdziwił się Braco.
Maxi wzruszył ramionami.

                                                     ***W pokoju Ludmiły***

-I wtedy on...-Ludmiła rozmawiała z Natą, ale nagle do pokoju wpadł Leon.
-Ludmiła?-zaczął miło.
-Tak?
-Jak tam twoje pływanie?
-A bardzo dobrze! Ostatnio nawet polepszyłam wyniki...-po chwili zrozumiała, że wpadła.
-Ludmiła, dlaczego to zrobiłaś?
-Ale co?-niewinnie zatrzepotała rzęsami.
-Dlaczego udawałaś, że toniesz, żeby wrobić Violettę?!-Leon był zniecierpliwiony.
-Leonku, ona mnie topiła...-Ludmiła ustawała przy swoim.
-Ludmiła, nie kłam, mam świadków! Dlaczego to zrobiłaś?!-Leon już krzyczał.
-Leon.-Ludmiła przybliżyła się do niego.-Chciałam być bliżej ciebie.-powiedziała i przysunęła się tak blisko, że ich usta dzieliło kilka milimetrów.
-Ludmiła, zrozum. Ja i ty, to koniec. Jesteś moją przyjaciółką. Chciałem, żebyś pozostała. Jednak ty robisz wszystko, by to zmienić. Teraz liczy się tylko Violetta, a ja nawet nie wiem czy mogę traktować cię jak przyjaciółkę.
-Leonku...-Ludmiła położyła ręce na jego ramionach.
-Violetta. Nie ty. Violetta.-powiedział i wyszedł trzaskając drzwiami.
-Wrrrrrr!-Ludmiła zasyczała.
Natalia stała jak słup przyglądając się tej sytuacji.
Po chwili wyszła bez słowa.
-Natalia?-Ludmiła wołała za nią.
Jednak Natalia wyszła i usiadła na sofie w holu. Zastanawiała się, czy naprawdę postępuje dobrze, żyjąc w takim towarzystwie. "Czy to wszystko jest warte sławy? Z resztą jakiej sławy? Jakim kosztem? Dlaczego Ludmiła jest taka, a nie inna?"- padało wiele pytań, ale na żadne z nich nie znała odpowiedzi.

                                                                ***Później***

-Cześć, już się rozpakowałem. Może... Może chciałabyś gdzieś wyjść?-spytał Braco drapiąc się nerwowo po głowie.
Na twarzy recepcjonistki pojawił się promienny uśmiech.
-Tak, oczywiście! W sumie to nie przedstawiliśmy się sobie. Jestem Maya.-wyciągnęła rękę.
-Ja jestem... Jestem... Braco!-Braco ze zdenerwowania zapomniał swojego imienia.-Masz ochotę na lody?
-Pokażę ci gdzie są najlepsze.-powiedziała Maya.
Trzymając się za ręce wyszli z hotelu.

                                                           ***Tymczasem, pokój Violetty***

-Violetta, nie martw się.-pocieszał ją Tomas.
-Ja nie wiem czym sobie na to zasłużyłam! Dlaczego Ludmiła mi to robi? Dlaczego?! Czemu Leon mi nie ufa? Nie wierzy?-łkała Viola.
-Może nie jest ciebie wart?-powiedział Tomas unosząc jej podbródek.
-Tomas, ja...
-Wiem, ale chciałem ci uświadomić, że są inni chłopcy.
-Ale ja chcę Leona!-załkała i wtuliła się w Tomasa.
-Dosyć, Viola, nie płacz! Musisz się rozerwać, zacznijmy od uśmiechu!-powiedział Tomas.
Violetta delikatnie uniosła koniuszki warg, aby się uśmiechnąć.
-I?
-Teraz musisz wykrzyczeć co czujesz. To pomaga!-zaśmiał się Tomas.
Violetta wzięła poduszkę i przyłożyła ją do twarzy.
Zaczęła krzyczeć, wrzeszczeć, mówić spokojnym tonem, płakać, aż w końcu nie wytrzymała i śmiała się.
-Teraz już ci lepiej?-sptał Tomas, a Violetta kiwnęła głową.-To zapraszam na lody, musisz zapomnieć o tym, o tym...
-Wiem o co ci chodzi, ale obejdzie się bez tego!-zaśmiała się Viola wychodząc z pokoju.
Razem z Tomasem weszli do windy.

                                                                      ***Na dole***

-Chodź, słyszałem, że najpyszniejsze lody są kilka przecznic dalej, pokażę ci!-odparł Tomas.
Violetta uśmiechnęła się.
Przy lodziarni, kiedy Tomas zamawiał dla niej lody, podszedł do niej jej były chłopak- Leon.
-Violetta, ja...-zaczął.
-Dziękuję.-Violetta zwróciła się do sprzedawczyni odbierając swoją porcję lodów. Powoli odwróciła się w stronę Leona.
-Violetta, posłuchaj. Żałuję tego co zrobiłem. Jestem głupi, że ci nie uwierzyłem, mogłem się domyślić, że to kolejny spisek Ludmiły. Violu, wróć do mnie!-Leon przybliżył się do Violi.
-Leon, nie wiem czy chcę być z kimś, kto mi nie wierzy. Już drugi raz dzisiaj musimy się godzić. Nie wiem czy tak chcę.-Violetta posmutniała.
-Violu, obiecuję, już tak nie będzie!
-Ja nie chcę ryzykować. Muszę to przemyśleć.-powiedziała Violetta.-Chodź Tomas!-zwróciła się do Tomasa i razem poszli w stronę Rynku.
-Coś dla pana?-spytała sprzedawczyni.
-Violettę!-zapłakał i poszedł.

                                                              ***Tymczasem***

-Jaki piękny wieczór, prawda Maxi?-spytała Camila.
Razem z Maxim siedzieli na tarasie mieszczącym się na dziewiątym piętrze hotelu.
-Cudowny. Jeszcze cudowniejszy, bo spędzam go z tobą.-powiedział Maxi i cmoknął Cami w policzek.
Camila zarumieniła się.
-Właśnie, mam coś dla ciebie!-powiedział chłopak.
Szybko wstał i wyszedł.
Po chwili wrócił z bukietem róż-ulubionych kwiatów jego dziewczyny.
-Jejku, Maxi! Dziękuję.-powiedziała i przytuliła.
-Chyba należy mi się jakaś nagroda?-zaśmiał się Maxi i czule pocałował usta Camili.
Ona odwzajemniła pocałunek.
Po chwili wtulona w ramię Maxiego oglądała z nim zachód słońca.

                                                            ***Restauracja***

-Podoba ci się? To ta niespodzianka, którą dla ciebie przygotowałem.-powiedział Zayn.
-Jest cudownie! Nigdy nie byłam w ładniejszej restauracji.-powiedziała Francesca i posłała zalotny uśmiech Zaynowi.
-Naprawdę mi się podobasz Francesca.-odparł chłopak.
Francesca zatrzepotała rzęsami i nic nie powiedziała.
-Co dla państwa?-do pary podszedł kelner.
-Poprosimy to i to.-powiedział Zayn wskazując rzeczy w menu, a Fran tylko się uśmiechała.
-Dziękujemy.-odparła Francesca.
Kiedy kelner odszedł, Zayn wyciągnął Fran na scenę.
-Chodź, zaśpiewajmy coś!-powiedział.
-Oszalałeś?!
-Czemu nie?-zaśmiał się i wręczył jej mikrofon.
Po chwili wziął gitarę i usiadł na taboreciku.
Zaśpiewali "tienes todo" patrząc sobie w oczy.

                                                         ***Następnego dnia, pokój dziewczyn***

-Tak bardzo się stresuję!-powiedziała Viola.
-Nie martw się, nie ty jedna! W końcu to nasz pierwszy dzień w nowym studio.-powiedziała Cami.
-Ciekawe czy chłopcy tam są tak samo interesujący jak u nas...-zaśmiała się Fran.
-Francesca, ty tylko o jednym!-dziewczyny odparły chórem.
-A właśnie jak z Zaynem?
-Dobrze.
-Jesteście razem?
-Nie!-Francesca zarumieniła się.
-A chcesz być z nim?
-Nie wiem... Naprawdę! Może poznam kogoś tutaj?
-Poczta kwiatowa.-dziewczyny usłyszały głos zza drzwi.
Violetta poszła otworzyć.
-Dla panny Violetty Castillo.-powiedział listonosz i wręczył bukiet.
-Od kogo?-spytała Viola.
-Tego nie mogę zdradzić. Wszystkie informacje zawarte są w liściku. Miłego dnia paniom!-listonosz pożegnał się i wyszedł.
-Od kogo?-Camila zapytała.
-Nie wiem, czekajcie, przeczytam liścik.-odparła Viola.
-Czytaj, czytaj!-ponaglała Fran.
- "Gdzie słyszysz śpiew, tam wejdź,
Tam dobre serce mają
Źli ludzie, wierzaj mi,
ci nigdy nie śpiewają"*
Twój Leon.
-Oooo!-powiedziały dziewczyny.
-Co ja mam teraz robić?-Violetta usiadła na łóżku.
-Szybko brać rzeczy, bo wychodzimy!-odparła Francesca.

*- W.Goethe

                                                          ***Na recepcji***

-Cześć, Mayu!-Braco przywitał się.
-Cześć, Braco! Nie uwierzysz, co mam!-odparła.
-Co?
-Mam dwa bilety na dzisiejszy spektakl w naszym hotelu! Ma wystąpić jakiś teatr. Może... Może poszedłbyś ze mną?-spytała nieśmiale.
-Oczywiście, że tak! Czyli dzisiejsze wyjście do kina muszę przełożyć...
-Co?-dziewczyna zdziwiła się.
-Miałem zaprosić cię do kina, ale do kina możemy pójść jutro.-powiedział Braco i delikatnie pocałował dziewczynę w policzek.
-Idź już, bo się spóźnisz!-zaśmiała się.
-Idę, idę.

                                                          ***Przy studio***

-To co? Wchodzimy?-spytał Tomas.
Maxi, Francesca, Camila, Violetta, Leon, Braco, Andres, Zayn i Tomas stali przed wejściem do studia. Nieopodal nich stała Ludmiła z Natą, a dalej Niall i Harry.
-Tak.-odparła Viola.
Wszyscy weszli do studia.
-Łał!-powiedziała Fran.
Studio było ogromne. Miało wysoki sufit, dwa piętra, wypolerowane schody i podłogi. Przy wejściu położone były mapy szkoły. Po prawej było wejście na stołówkę. Po lewej były składziki, schowki i szeroki i długi korytarz z szafkami. U góry znajdowały się wszystkie sale muzyczne, a na drugim piętrze sale występowe.
-Jak tu cudownie!-odparła Camila.
-Mam nadzieję, że mają dobre nagłośnienie.-powiedział Maxi.
-Witam, nazywam się Jorge i jestem dyrektorem Studia 21, w którym obecnie się znajdujemy. Jest ze mną wasz nauczyciel - Pablo. Oto pozostali nauczyciele: Andrea, Frederico i Milena. Mam nadzieję, że podoba wam się nasza szkoła. Czujcie się tu jak u siebie!-powiedział Jorge.-Oto wasze plany lekcji.-rozdał je uczniom.
-Dziękujemy.-powiedziała Natalia.
-Zapraszam na zajęcia!-powiedział Pablo.
Wszyscy byli poruszeni. Każdy z nich był zachwycony nową szkołą.
Rozeszli się, aby obejrzeć szkołę.
-Violetta, zaczekaj!-powiedział Leon.
-Tak?
-Dostałaś kwiaty?
-Tak. Dziękuję, Leon.-powiedziała bez przekonania.
-Violetta, tęsknię za tobą, wróć do mnie, proszę!-błagał ją.
-Leon, ja...
-Proszę. Zrobię wszystko. Wszystko.-odparł Leon i pocałował Violettę.
-Leon, ja naprawdę... Muszę to jeszcze przemyśleć. Nie jestem pewna, czy powinniśmy być razem.
-Oczywiście, że tak! Dobrze, Violu, zastanów się. Wiedz, że będę o ciebie ubiegać, niczym książe o swoją wybrankę.-powiedział Leon i ucałował rękę dziewczyny.
Violetta zarumieniła się i pożegnała się z Leonem.

                                                                ***Tymczasem***

Francesca stała obok schodów patrząc na swój plan lekcji.
Nie patrząc na schody, zaczęła po nich wchodzić na górę. Niestety potknęła się. Na szczęście nic się nie stało, wylądowała ... w objęciach jakiegoś chłopaka.
-Wszystko dobrze?-spytał.
-Tak, tak.
-Nazywam się Diego.-odparł.
-Ja jestem Francesca.
-Jesteś z wymiany?-spytał.
Dziewczyna kiwnęła głową.
-Jakby coś, to powiedz, pokażę ci naszą szkołę i powiem... Powiem na których nauczycieli uważać!-zaśmiał się.
-Dzięki!-Francesca uśmiechnęła się, a Diego odchodząc puścił jej oczko.
Znikąd pojawiła się jakaś blondyneczka w błyszczącym stroju.
-On jest mój.-szepnęła jej na ucho.




***
Fajny?
Oby!
Super, dobiliście jak prosiłam ;*
Jest was coraz więcej!
Piszcie, o czym chcecie czytać :)
A teraz buziaki, pa!
PS: Caxi jest trochę, ale nie za dużo, bo nie wiedziałam co napisać ;P