Rozdział 14

Violetta pobiegła za nim.
-Leon, zaczekaj! Leon!-krzyczała zrozpaczona.
Leon zatrzymał się. Violetta podbiegła do niego.
-Violetta, myślałem, że jesteś inna. Ja, zakochany w tobie, biłem się o ciebie. Zależało mi na tobie. Starałem się, żebyś to odczuła. Przynosiłem ci kwiaty, zabierałem na spacery, na koktajle... A teraz, kiedy przychodzę do ciebie, widzę jak obściskujesz się z Tomasem? Violu, jeśli go kochasz, powiedz mi. Wolę to wiedzieć, niż żyć w kłamstwie.-mówił na poważnie.
Był smutny. Był zawiedziony. Nie wiedział co ma robić. "
Jeśli ona naprawdę kocha Tomasa, niech mnie zostawi, bo po co ma ze mną być?"-myślał.
-Leon.-powiedziała cała zapłakana.-Nie chciałam, żeby tak to wyglądało.
-Nie udało ci się.
-Kiedy usłyszałam, że ktoś wchodzi do domu, byłam pewna, że to ty. Czekałam, aż podejdziesz i przywitasz się ze mną, że po prostu coś zrobisz. Poczułam, że ktoś mnie obejmuje i całuje w policzek. Byłam zadowolona, bo byłam pewna, że to ty. Kiedy tak stałam, zauważyłam, że osoba, która mnie obejmuje ma siniaka na ręce. Szybko odwróciłam głowę i moim oczom ukazał się Tomas. Kazałam mu wyjść, powiedziałam, że czekam na ciebie. On wybiegł wystraszony. Wtedy pojawiłeś się ty. Leon, ty naprawdę nie widziałeś, jak na niego krzyczałam?-spytała. Kolejne łzy leciały po policzkach.
-Wyszedłem, kiedy zauważyłem twój uśmiech na twarzy. Bałem się, że mnie okłamujesz. Teraz nie wiem czy ci wierzyć...-Leon był niepewny.
Violetta otarła łzy i spojrzała prosto w oczy Leona.
-Nie ufasz mi?-spytała.
On popatrzył w drugą stronę i westchnął. Złapał Violę za rękę i powiedział:
-Oczywiście, że Ci ufam.
Ona uśmiechnęła się i rozpłakała się na dobre.
Leon przytulił Violę i pomyślał:
"Nie wierzę w to, że on po tym wszystkim miał czelność do niej przychodzić."

                                                        ***Następnego dnia w studio***

-Violetta, cześć!-przywitały się Camila i Francesca.
-Cześć, dziewczyny!-odpowiedziała równie wesoło.
-Co tam, wczorajsza randka się udała?-spytała Camila.
-Nie zbyt.
-Co się stało?-zdziwiła się Fran.
-Tomas. Tomas się stał.
-Znowu on? Jejku, mówię Ci, on jest tak w tobie zakochany, że...-powiedziała Fran.
-Najgorsze jest to, że nie zauważyłam, że to Tomas mnie objął, a nie Leon. Do tego Leon mnie widział. Widział z nim.-posmutniała.
-Ale wyjaśniliście sobie wszystko?-upewniła się Cami.
-Tak, tak. Już chyba jest dobrze. W sumie to nie wiem co Tomas chciał mi powiedzieć. Jestem tego ciekawa. Naprawdę!-powiedziała Viola.
-Oj, nie zawracaj sobie nim głowy, ale skup się na Leonie. Jemu naprawdę na tobie zależy.-powiedziały chórem.
Do dziewczyn podszedł Tomas.
-Violetto, możemy porozmawiać?-powiedział.
-No dobrze. -powiedziała.
Oboje odeszli na bok.
-Violu, przemyślałem to. Myślę, że możemy zostać przyjaciółmi. Widzę, jak kochasz Leona. Jak on ciebie kocha. Nie chcę wam już przeszkadzać. Ale proszę, zostańmy przyjaciółmi?-powiedział Tomas.
Viola krzyczała z radości.
"Nie będę musiała już użerać się z Tomasem, może bedziemy dla siebie starymi przyjaciółmi. W końcu wszystko wróci na dobrą drogę!"-myślała.
-No oczywiście, że tak! Dziękuję Ci Tomasie.-powiedziała i uśmiechnęła się.
Wróciła do zaciekawionych dziewczyn.
-I co? I co powiedział?-dopytywały się.
-Zaproponował mi przyjaźń. Oczywiście się zgodziłam. I można powiedzieć, że... życzył mi szczęścia z Leonem!-powiedziała.
-Co?! To teraz już powinno być dobrze.-powiedziała Francesca.
Obok dziewczyn przeszedł Niall.
Francesca uśmiechnęła się do niego. On do niej pomachał, ona odmachała. Zarumieniła się.
-No właśnie, Francesca! Opowiadaj jak było!-powiedziała Viola.
-No więc... Byliśmy w Restobarze. Potem poszliśmy nad jezioro, wiesz zabrał mnie za miasto. Tam spytał się mnie, czy chciałabym być jego dziewczyną...-powiedziała.
Dziewczyny wstrzymały oddech.
-Zgodziłam się!-krzyknęła Fran.
-Aaaaa! -piszczały.
-Dobra, dwie z nas już są zajęte. Wygląda na to, że tylko ja jestem wolna?-zaśmiała się Cami.

                                                 ***W pokoju nauczycielskim***

-Myślę, że moglibyśmy zrobić wymianę. Tak. Wasze Studio 21 z Hiszpanii byłoby idealne. Tak, tak. Porozmawiam jeszcze z współpracownikami i oddzwonię.-Pablo rozmawiał przez telefon.
Przed nim stała zaciekawiona Angie.
-I co? Zgodził się?
-Tak! Powiedziałem, że oddzwonię, by omówić szczegóły. Angie, tak się cieszę! Zrobimy pierwszą wymianę w historii studia!-cieszył się Pablo i uścisnął Angie.
Angie z tego wszystkiego także przytuliła się do Pabla. Dopiero po chwili zrozumieli, co właśnie robią.
Energicznie odsunęli się od siebie. Nastała niezręczna cisza.
-No... To ja idę na lekcje, oddzwoń, że się zgadzamy. Gregorio i Beto powinni się zgodzić. Powiem to już uczniom, okej?-spytała Angie.
-Tak, tak. Dobrze!-powiedział Pablo i poszedł do pozostałych nauczycieli.

                                                                ***W sali lekcyjnej***

-Dzień dobry!-powiedziała Angie,
-Dzień dobry.-odpowiedzieli uczniowie.
-Mam dla was bardzo ciekawą wiadomość. Nie wiem czy ucieszycie się czy nie. Oznajmiam wam, że nasi uczniowie wezmą udział w wymianie uczniowskiej ze studiem z Hiszpanii.
Niektórzy wytrzeszczyli oczy, inni cieszyli się. Wszyscy szeptali.
-Musimy wybrać kilku uczniów z naszej szkoły.-Angie kontynuowała.- Czy jest ktoś chętny?-spytała.






***
Krótki/długi?
Jak wam się podoba? Leonetta jest, jest. Już się pogodzili. A mam takie pytanie:
CHCECIE, ŻEBY KTO POJECHAŁ NA WYMIANĘ? PISZCIE!
Jestem ciekawa waszych propozycji ;*

Buziaki,
wasza Zuzka.
PS: Idę dzisiaj na imprezę urodzinową do mojej przyjaciółki. Też jest fanką Violetty. Jest za Tomasnettą :P Życzcie jej wszystkiego naj! :*
PS2: Nie wiem czy dzisiaj czy jutro będzie następny.